Nie wiem czy zamieszczam nowy wątek w odpowiednim miejscu. Jeśli nie, proszę admina o przyporządkowanie go do właściwej działki.
Chcę Was bardzo zachęcić do lektury książki Michaela D. O’Briena „Dom Sophii”. Nigdy nie potrafiłem recenzować, czy opowiadać książek i filmów, dlatego nie będę się tutaj rozpisywał. Wpisując tytuł i autora w wyszukiwarkę można znaleźć nieco informacji.

Wrzucę tylko mały cytat na temat książki z „Gościa Niedzielnego” autorstwa Tomasza Terlikowskiego:

Nie jest jednak O’Brien tylko pisarzem futurystą, apokaliptykiem (choć akcja omówionych książek toczy się w bliskiej, ale jednak przyszłości). W wielu innych odwołuje się on bowiem do przeszłości, do historii i na jej tle opisuje rozterki duchowe, psychiczne i moralne ludzi, takich jak my: grzesznych, naznaczonych przeszłością swoich rodzin, upadających i niekiedy próbujących wstawać. Takim bohaterem, bliskim dzięki swojej normalności, jest Paweł Tarnowski z „Domu Sophii”, zgwałcony przez wuja chłopak, który przez całe życie walczy ze skłonnością homoseksualną (nigdy nie upada, ale bywa blisko) i próbuje wrócić do Boga. A drogą tego powrotu jest dla niego pomoc młodemu żydowskiemu chłopcu, który trafia do jego mieszkania po ucieczce z getta. I nie jest to sentymentalna opowieść o wspaniałym człowieku, który ratuje drugiego. O’Brien sprawnie pokazuje, że świadome intencje mogą być inne niż podświadome dążenia, i że trzeba bardzo uważać, by nie uczynić z osoby, której się pomaga, przedmiotu spełniania naszych pragnień. Ale jednocześnie w książce tej pokazane jest, jak małe wybory, drobne umartwienia prowadzą nas do wielkiego hero-izmu, i jak drobne, nieleczone upadki i zaniedbania mogą nas doprowadzić do wielkiego odstępstwa.

Gorąco polecam lekturę tej książki. Ze względu na poruszany w niej temat, ale również ze względu na jej wysoką wartość literacką. Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mogli tutaj wspólnie dzielić się wrażeniami na temat „Domu Sophii”.

Dzięki za polecenie tej książki. Zachęciła mnie cytowana recenzja. Przy nadarzającej się sposobności postaram się po nią sięgnąć i przeczytać, a to dlatego że bliska mi jest (wnioskując z recenzji) jej tematyka.



No właśnie. Pamiętam jak sam zaczynałem znajomość z moim (bardzo bliskim mi) przyjacielem (chłopak-hetero) i walczyłem ze sobą (na szczęście skutecznie) by nie postrzegać rodzącej się i kiełkującej przyjaźni przez pryzmat patrzenia na drugą osobę jak na "przedmiot spełniania naszych pragnień". Żaden człowiek nie powinien drugiego sprowadzać do rangi "przedmiotu", a jeśli ma z tym problem to z mojego doświadczenia wiem, że lepiej jest wycofać się z takiej nie czystej w podstawach znajomości i głęboko zawierzać sprawy Bogu. Ciekawe jak O'Brien w swojej książce przedstawił ten wątek

Polecam lekturę Według mnie, zrobił to bardzo autentycznie, głęboko.

Wiem,że temat,może przedawniony,ale nie mogłam się powstrzymać,bo to jedna z moich ukochanych powieści
To prawdziwa perła, nie dość, że emocjonalnie realistyczna do bólu, to w dodatku pokazuje dwie sprawy niestety pomija w tego typu literaturze. Po pierwsze wiarę, nie naiwną, pełną wątpliwości,pytań. Po drugie prawdę, że to gdzie jesteśmy dziś ma odbicie w naszej historii, że jedna rzecz wynika z drugiej, że są powiązane, chociaż nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę.

Przy tym pięknie napisana, kto nie czytał polecam, warto!