http://mateuszochman.com/23-rzeczy-ktor ... iele-gify/

Do mnie osobiście najlepiej pasuje "Pomyłka w wyznaniu wiary", i "Kiedy ksiądz opowiada dowcip z ambony".

A ja bym dodał do listy przekazanie znaku pokoju poprzez uścisk dłoni przystojnemu chłopakowi który stoi obok

haha, no nie wiem czy to dobry pomysł

Ej zagubiony, nie mów że takie pokusy są Ci całkiem obce

Nie są, dlatego wtedy mój uśmiech wygląda podobnie jak tutaj

http://24.media.tumblr.com/tumblr_mc3qc ... o1_500.gif

Heh, wychodzi że tylko ja mam takie pokusy i rozproszenia. Kiedyś naprawde nie mogłem się skupić jak przystojny chłopak uklęknął w ławce przede mną.

intelligo, powiem Tobie szczerze że też miałem kilka takich sytuacji - nie wiedziałem wtedy jak się zachować, ale najczęściej czułem onieśmielenie tą sytuacją, chociaż w sumie nie wiem dlaczego... W końcu to coś normalnego - zwykły uścisk dłoni. Ale myśli w głowie już robiły swoje i przez resztę mszy nie mogłem się skupić...

Co też Wam po głowach chodzi, chłopaki?
Jak widzę przystojniaka w kościele, to zaraz dorabiam do tego całą otoczkę - że nie znalazł się tam przypadkowo, a więc pewnie czymś się w życiu kieruje, ma poukładane w głowie, jest dobrym człowiekiem i.... ech, fajnie byłoby mieć takiego kumpla. Raczej go nie rozbieram wzrokiem

O proszę, czyżby Zagubiony też był fanem Mateusza? Bo ja jestem jego wielką fanką! Gdybym była hetero to chyba nawet bym się w nim zakochała Bardzo fajny i przystojny chłopak No i przede wszystkim ma bardzo dobrze poukładane w głowie, dobre wartości, no i jest bardzo "aktywnym katolem", że się tak wyrażę Chwała Panu za takich młodych żołnierzy Chrystusowych! Tylko szkoda, że w kwestii homoseksualizmu Mateusz ma tak ostre poglądy. Cyt.: Co byś zrobił gdyby twoje dziecko okazało się być homoseksualistą?

To co powinien zrobić każdy kochający rodzic ze swoim chorym dzieckiem: wysłałbym na leczenie.

A teraz przechodząc do głównego tematu, żebyście mnie nie oskarżali o off topic, to mi się najbardziej podoba przekazanie znaku pokoju najlepszemu kumplowi i to z pasterką Ostatnio właśnie miałam identyczną sytuację, będąc na pasterce No i to z forever alone, gdy nikt tobie nie przekazuje znaku pokoju, też jest dobre

Ja bardzo lubię przekazywanie sobie znaku pokoju poprzez podanie ręki a czasem i uściski większe itp jak np na Mszach o uzdrowienie. W niektórych kościołach na Ojcze nasz trzyma się cała wspólnota za ręce, to piękne, choć pewnego razu, gdy pewna dość intrygująca dla mnie kobieta trzymała mnie za rękę podczas tej modlitwy, niezbyt świadomie wypowiadałam słowa modlitwy Pańskiej i niestety do końca Mszy nie mogłam się otrząsnąć...

a ja tak trochę nietypowo - jak jestem w kościele to myślę (nie zawsze oczywiście) czy rosół bedzie dobry na obiad wiem wiem , że nie pasuje ale nie mogę się powstrzymać ....

Paradoksalnie, zdarza mi się to dość często - credo recytowane w mojej rodzinnej diecezji różni się w jednym miejscu przestawieniem dwóch słów z diecezją w moim miejscu zamieszkania.

Brakuje mi jeszcze obrazka:

"Kiedy myślisz, ile masz pracy na głowie w najbliższym tygodniu".

Ostatnio tak wiele rzeczy dzieje się wokół, że trudno mi się skupić na modlitwie. Gdy jestem wieczorem na mszy św. głowę zaprzątają srpawy z mijającego dnia. I choć się staram, nie zawsze potrafię się skoncentrować. Wtedy mówię: "Panie, to są rzeczy, którymi żyję. Przepraszam, że nie mam sił, by rozmawiać z Tobą inaczej. Ale wiem, że Ty jesteś we wszystkim, co robię. Przyjmij więc to, z czym przychodzę jako moją modlitwę!"

Oj ile razy mi się zdarzyło podczas odmawiania credo pożenić Skład Apostolski z Nicejsko-konstantynopolitańskim wyznaniem wiary, oj czasem zabawnie było

Myślę o "gule w gardle" i spięciu łydek na własnym kazaniu, hahahaha '-)

Masz takie cos?

Odświeżając trochę ten temat. Kiedy jestem na Mszy lubię usłyszeć sensowne kazanie. Jako, że jestem świeży w moim mieście, często w niedzielę zwiedzam nowe dzielnice i nowe kościoły, kiedy słyszę w ramach kazania coś co nie jest nawiązaniem do Słowa Bożego, myślę sobie: k, kolejny kościół skreślamy z naszej listy". Niedługo nie będę miał gdzie chodzić

Co do kazań, franciszkanie w Gdyni mają całkiem całkiem , tylko oczywiście trzeba trafić na odpowiedniego ojca

Heh... niby mieszkam 3 minuty od nich, ale jakoś nie miałem szczęścia

O bliskiej mi osobie. Poza tym ,nigdy jakos nie zdarzyło mi sie zwracać uwagi na osoby obok. Czasem lubie obserwować co dzieci robia. Totalnie odplywam za to myślami gdy zamiast kazania jest list,wtedy przelaczam sie na myślenie o wszystkim,a jak skonczy sie list to wraca mi to skupienie.

Kiedy obok ciebie krzyczy/rozrabia niegrzeczne dziecko - dlatego chodzę na 7:00 rano

Pocieszyliście mnie z tym przystojnych chłopakiem w kościele. Myślałem, że tylko ja tak mam. Ale wcale go nie rozbieram wzrokiem, tylko mam cały ciąg myśli, czy jest hetero, czy homo (wolę jak hetero), czy jest jeszcze prawiczkiem, jak ja, czy już może zna seks, czy ma dziewczynę, czy się masturbuje, czy pójdzie do Komunii, czy wierzy w Boga itd, itp. Nieraz te wszystkie myśli, które mi się pojawiąją są dla mnie bardzo, ale to bardzo męczące i próbuję się od nich odcinać i skupiać na modlitwie. Inne myśli, to na przykład para młodych ludzi, to myślę, czy mieszkają ze sobą, czy czekają ze współżyciem do ślubu itd. Czasami myślę w kościele o tym, czy wierzę w Boga i czy ludzie którzy są wokół mnie też wierzą, czy nie.

Poza tymi rozproszeniami, to przeważnie mało co potrafi mnie wytrącić ze skupienia modlitewnego i skupiam się na mszy.

Leonardo mam dokładnie tak samo;)

No tak, a potem bywa tak, jak mnie się zdarzyło, gdy moje myśli szwendały się miedzy ławkami zamiast kierować do Pana: wyszło, że błagam "o modlitwę DO mnie ZA Pana Boga naszego". Pan Bóg ucieszył się nawet moją dobrą intencją i tylko niepewnie zapytał, czy Mu odpuszczę. Zawstydzony, zgodziłem się, lecz w zamian poprosiłem o Jego przebaczenie.

A uwagę, jaką przyciągają przystojni młodzi mężczyźni w kościele, tłumaczę sobie tak, że świadectwo ich wiary szczególnie mnie umacnia: taki przystojny, a też potrzebuje Boga!

Oj tam, oj tam - dzisiaj pczytał lektor czytanie II (Uroczystość NMP Królowej Polski) i przeczytał : "Z radością dziękujcie Ojcu, który was UWOLNIŁ OD uczestnictwa w dziale świętych w światłości"....
Dzięki Bogu Ojcu że nas jednak do tego uczestnictwa uzdolnił, a nie nas od niego zwolnił czy uwolnił Alleluja!

Chyba nie rozumiem...

ja dostaję nerwicy, gdy widzę, że któraś świeczka się nie pali