Ankieta jest oczywiście anonimowa i tu ważny dopisek: ankieta nie jest pytaniem o samotność, bowiem samotność można odczuwać zarówno będąc samemu, jak i np. w małżeństwie czy w więzi niesakramentalnej. I odwrotnie: np. idąc za Chrystusem w pojedynkę można nie odczuwać samotności. W każdym ze sposobów dróg swoją samotność można traktować jako „czas i miejsce” głębokiego zjednoczenia się z Bogiem, by pogłębiać i starać się jeszcze lepiej zrozumieć i realizować wolę Bożą w sposobie drogi, którą się podąża. Każda z dróg ma swoje „wyboje”. Zawierzajmy swoje rozterki Panu. On najlepiej wskaże nam, którą z dróg podążyć, podniesie z upadku, zawróci ze złej drogi lub zmieni wąską ścieżkę w szerszą, podarowując miejsce dla kogoś, kto będzie za Nim szedł obok nas. W końcu całe życie jest drogą i jednym wielkim poszukiwaniem...

Wszelkie uwagi w temacie można w miarę potrzeby rozwijać w tym wątku.

Biorąc pod uwagę moje ostatnie rozważania na temat przyjaźni a zwykłego koleżeństwa to jakby między pierwszą a drugą odpowiedzią, no ale niech będzie druga

Pomimo mojej inności Pan powołał. Wciąż jednak mnie niepokoją słowa "żniwo wielkie, ale robotników mało", Pan chce ode mnie bym jeszcze wiecej dał z siebie.

ach ta odpowiedź wciąż zbyt skomplikowana

kapłaństwo

Waham się między odpowiedzią pierwszą i ostatnią, ale chyba pozostanie przy pierwszej...

W małżeństwie - odpowiedź 4

gdybym ja to wiedział...

po rozterkach między opcją 1 i ostatnią zaznaczyłam "rozdroże"...

życie konsekrowane

Mam podobne wahania co Marie. Jestem od wielu lat na pewnym rozdrożu.

ja miałem ten sam dylemat co Marie i lukasz84, chciałem dwa zaznaczyć, ale się nie dało, i brakuje mi przyjaciół i nie wiem jaką drogę wybrać.

jest taka piosenka
http://www.youtube.com/watch?v=VW8b-tVVcv0

jako że bycie ministrantem to nie kapłaństwo, a mój związek sie rozpadł zaznaczyłem 1 opcje

w pojedynkę, chociaż był czas że przez chwilę ktoś się do tej wędrówki przyłączał... może Ogrójec jest bliższy wewnętrznej walce aniżeli tłumne kroczenie wśród egzaltacji i wielkich przemian zewnętrznych

Jestem w aktywnym związku homoseksualnym i na peryferiach Kościoła staram się nie odchodzić od Jego Prawdy. Jednocześnie uważam przykład tu obecnych samych czy w przyjscielskich związkach za heroiczny. Kiedyś też tak postępowałem. Zdecydowałem się na zmianę z której nie jestem dumny (tak jak nie byłem z wcześniejszych postaw) ale też się nie wstydzę.

Szkoda, że wolisz peryferie niż centrum... ale czy w aktywnym związku nie oszukujesz się peryferiami, skoro jest to obszar poza Kościołem... ranisz siebie... może to przez to, że się poddałeś i zaufałeś tylko w swoje siły... ale nie mi oceniać