Czynników mających wpływ na wybór wiary (mam na myśli świadome zaufanie, podążanie i zawierzenie) może być wiele i w danym okresie życia oraz procesie kształtowania siebie mogą one się łączyć ze sobą i wzajemnie przenikać, ale gdybyś miał(a) wybrać tylko jeden (ten najbardziej kluczowy) czynnik, który okazał/okazuje się z dzisiejszej perspektywy tym najbardziej zwrotnym w kwestii wyboru przez Ciebie chrześcijańskiej drogi życia, to który z czynników byś wybrał(a)?

Kluczowy czynnik? Nie mam tu wątpliwości. W moim przypadku to "osobiste przeżycia i doświadczenia". Przed laty będąc jeszcze w liceum doświadczyłem jak bardzo jestem kochany przez Jezusa. To był początek mojej wspólnej z Nim drogi.

Formacja Światło-Życie wiele lat temu.

W momencie mojego życia, gdy już nie wiedziałam w co wierzyć, bo zaplątałam się w jakieś new age, zawołałam do nieznanego wtedy mi Boga: daj mi wiarę! Boże jaki Ty jesteś?
A potem poczułam, że czas wrócić do Kościoła...
Chwała Ci Jezu!

Tradycja i wychowanie w rodzinie, w której niedziela była i jest dniem świętym. Później bycie kilka lat we wspólnocie ruch światło życie.

Przez wiele lat Bóg był w moim życiu, ale "obok" mnie. Raz się modliłem, innym razem nie chciało mi się. Chodziłem do kościoła (bardziej z przyzwyczajenia niż potrzeby), ale też zdarzało mi się odpuszczać. Jednak najbardziej na rozluźnienie moich więzi z chrześcijaństwem wpłynęło zaprzestanie spowiedzi. Wstydziłem się mówić księdzu o tym, iż się masturbuję i oglądam pornografię. Wyobrażałem sobie, że spotka mnie za to jakaś straszna nagana. Ten stan trwał 4 lata. W ubiegłym roku, kiedy przeżywałem duży kryzys związany z moją fobią społeczną, czułem się fatalnie, miałem mętlik w głowie i robiłem wszystko, by nie myśleć o bólu. W niedzielę rano dostałem "sygnał" - przyszła do mnie myśl, że właśnie te problemy oddzielają mnie od Boga i przez nie zaprzestałem głębszych praktyk religijnych. Kiedy to sobie uświadomiłem - zacząłem płakać. Poczułem silną potrzebę pójścia do spowiedzi. Kilka minut po tym "przebudzeniu" zwróciłem uwagę na słowa księdza, które dobiegały z radia. Brzmiały one mniej więcej tak: "brak miłości, lęki wobec ludzi objawiają się brakiem Boga". To było kolejne "oświecenie". Po tych wydarzeniach wybrałem się do spowiedzi i do tej pory uczęszczam do niej regularnie. Nie sprawdziły się też moje obawy - żaden kapłan nie "nawrzucał" mi za grzech nieczystości. Dostawałem od niech raczej dobre rady i słowo mobilizujące mnie do walki.
Może trochę oddaliłem się od głównego tematu, ale właśnie ten moment, kiedy chciałem umrzeć, ponieważ nie radziłem sobie z moimi myślami, moment, w którym Jezus podał mi rękę - zdeterminował moje podążanie drogą chrześcijaństwa.

Powiedziałbym, że dopóki dojrzałem na mój wybór największy wpływ miała tradycja i wychowanie w domu rodzinnym ale to, że zdecydowałem się na tej drodze pozostać to już kwestia moich osobistych przeżyć i doświadczeń. Tym bardziej podziwiam osoby, które od początku same odkrywały Chrystusa i podążały za nim, zwłaszcza w krajach gdzie chrześcijan/katolików jest b. mało.

Na mój wybór drogi chrześcijańskiej najbardziej wpłynęło to, że po okresie dojrzewania w moim życiu zaczęli przewijać się gdzieś księża i ojcowie zakonni "zaprzyjaźniłem" się jeszcze w liceum z pewnym klerykiem, teraz już diakonem, a po maturze, gdy już przeprowadziłem się do miasta, w którym studiuję zacząłem uczęszczać do duszpasterstwa akademickiego prowadzonego przez ojców zakonnych.
Niewątpliwie ogromny wpływ mieli również moi znajomi, których wówczas poznałem i ich postawa: wspólne chodzenie na msze niedzielne, wspólne uczestnictwo w modlitwach uwielbienia, w adoracjach.

ta droga nie obiecuje, nie upiększa, nie zagłaskuje i nie uspokaja, że wszystko będzie dobrze, bez bólu i trudu... bo to jest droga prawdziwa... i wybrałam tę prawdę

Ksiądz, wtedy jeszcze diakon, który miał z moją klasą praktyki.