3 czwarte tych rozterek o ktorych piszecie to efekt złozonego zespołu stresu pourazowego.
Czy Bóg chce zebym był samotny.( w podtekscie czemu czuję sie taki bezwartosciowy, do niczego iny i pokrzywdzony )
To przypadłosc wszystkich nas. Mozemy w tym sie kisic albo sprobowac cos zrobic .
Trzy czwarte z nas ma nawet falszywe wspomnienia ,czy interpretacje wspomnień tego co sie zdarzyło. Bo tak zrypana była nasza przeszłosc.

Cześć. Jeżeli masz problem z lekami, to może warto spróbować zabiegów elektrowstrząsowych?
prof. Łukasz Święcicki z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie:
https://youtu.be/UApiZIqpoEs?si=sSejDEkgVvfmTSBD

Nie wiem, jaki masz stosunek do modlitwy uzdrowienia czy uwalniania, ale może warto też spróbować innych wyjść w tym poprosić kapłana o sakrament namaszczenie chorych (dawniej była to norma, że prosiło się kapłana o pomoc w chorobie):

Modlitwa uwolnienia (książka jest na naszej poczcie Google)
o. Remi Recław jezuita - Jak się przygotować?
https://www.youtube.com/watch?v=9WkAkAl ... ocniwDuchu

Domy miłosierdzia, gdzie odbywają się modlitwy uwolnienia w Polsce:
https://dom.jezuici.pl/domy_milosierdzia/

o. Szustak+świadectwa:
https://www.youtube.com/watch?v=WVFAHyj ... tanapalmie

Info. z Mszą z modlitwą o uzdrowienie znajdziesz w necie. Ja byłem akurat w Krakowie.
++

Co do terapii elektrowstrząsowej, ciężko mi się ustosunkować bo się na tym nie znam, choć coś słyszałem. Na wizycie u psychiatry podejmę temat, zobaczę jakie jest jego zdanie, bo jak mówiłem nie znam się i decyzji sam nie powinienem podejmować w takiej sprawie.
A odnośnie Mszy Świętej o uzdrowienie, czy samej modlitwy to... Nie wydaję mi się bym był jakimś ortodoksyjnym tradycjonalistą, bywa czasem że słucham Mszy w starym rycie. Ale też nie poczuwam się do oceny choćby np. Drogi Neokatechumenalnej. Raczej staram się nie wnikać w różne spory z tym związane. Mimo wszystko trochę dystansuję od Mszy uzdrawiających, choć nie odbieram nikomu wiary w jej sprawczość. Nie chcę żebyś mnie zrozumiał źle, chcę tylko zaznaczyć moją tolerancję i jednocześnie przywiązanie do jakby "tradycyjnego rozumienia".
Dziękuję jednocześnie za Twoją troskę i uwagę, bardzo to ważne dla mnie.

Nie ma sprawy. Podsuwam tylko możliwości, z których można skorzystać, bo sam w związku z nieczystością spróbowałem prawdopodobnie wszystkiego i dopiero farmakoterapia u mnie zadziałała, co nie oznacza, że wszystkie inne próby były bez sensu.
++

Czas pokaże. Na mnie zadziałałaby pewnie pała i zimna woda, ale bardziej po to żeby mnie w ogóle zmotywować do jakiegokolwiek działania
Przy okazji, wiem że wysłałeś do mnie wiadomość, póki co jeszcze nie mogę odczytać.

Dobra i pała... i zimna woda

Pisałem ostatnio z jednym moim kolegą i napisałem mu tak:
"Nie mam za bardzo z kim porozmawiać poza tobą i paroma innymi osobami, z rodzicami nie umiem. Przedstawiając się w nowej pracy chciałem powiedzieć że jestem gejem, nie wiem po co, nie wiem czy to logiczne ale przestraszyłem się, nawet teraz pisząc do ciebie czuję jakiś strach i obawę. Dlaczego boję się siebie? Dlaczego nie potrafię siebie zaakceptować? Dlaczego właśni rodzice nie potrafią mnie do końca uszanować? Nie umiem z nimi o tym rozmawiać, nie mogą do końca uszanować mojej orientacji. Bardzo dużo mam buntu i złości wobec Boga. Dlaczego On postawił w moim życiu tak trudny krzyż? Dlaczego nie pozwala mi być z chłopakiem? Dlaczego nazywamy to grzechem? Przecież grzech to jest zło, co złego by było w tym jeśli bym miał chłopaka? Przecież był bym szczęśliwszy, bardziej dający a tak jestem ciągle przybity, smutny. Przez walkę z własną orientacją ciągle popadam w masturbację i pornografię bo muszę gdzieś odreagować swoje uczucie. Wiem że są gorsze cierpienia, ale codziennie rezygnować ze swoich uczuć nie jest prosto. Ten rozmiar buntu i złości wobec Boga jest tak duży że dzisiaj na Mszy pomyślałem sobie " Nie nawidzę ciebie Boże""
Porozmawialiśmy trochę na ten temat.
Dzisiaj natchnęło mnie aby po bardzo długim okresie niebycia tutaj, wreszcie coś napisać. Znowu taką złość dzisiaj poczułem.
Przeczytałem jedno ze świadectw tutaj na forum, poczułem się trochę pokrzepiony że nie jestem sam. Proszę was jednak o odpowiedź jeśli ktoś to przeczyta.

Ja przeczytałem i też brakuje mi, jak pewnie większości z tego forum, tej drugiej osoby.
Modlę się za Ciebie i pozostałych Forumowiczów.
++

Czytałem... Znam Twoje pytania, bo stawiam je sobie codziennie. Nie rozumiem tego życia, przekracza to moje granice myślenia. Bogu raz tak wyrzuciłem swój żal, nie pamiętam bym kiedykolwiek tak płakał jak wtedy klęcząc przed Przenajświętszym Sakramentem. Czułem się wówczas jak zabawka w Jego rękach, jak niewolnik. Żałuję tego czynu, ale mimo wszystko... rozkładam tylko ręce z bezradności.

Przeczytałam...
Pewnie nie ma prostych odpowiedzi...

Nie chcę się wymądrzać, nie mam do czynienia z mężczyznami w realu, za to mam wiele "moich dziewczyn", które znam z życia prywatnego i zawodowego. Lubią do nas przyjeżdżać nawet bez powodu i po prostu tu być, z moją rodziną, mężem, dziećmi. Nie wiem jak im to pomaga ale pomaga. Więc może opcją jest znajoma rodzina, przyjaciele - miejsce do którego możesz przyjść/przyjechać i tam być: czytać książkę, grać w gry, pomagać przy obiedzie, wynieść śmieci, pobujać wózek? Bycie potrzebnym jest fajne (pomaga skupić się na czymś innym niż moje "ja").

Myślę też, że nie warto skreślać terapii, tylko nie mam na myśli "nawracania na hetero", ale układanie swojego życia, polepszanie go lub zamykanie/zrozumienie starych historii - co mi dzisiaj robią w życiu. Lub podejmowanie działań typu rekolekcje "Strumienie życia".

A przede wszystkim polecam Ci udział w małej wspólnocie przy kościele (jest mnóstwo różnych, wesołych, sztywnych, mniej lub bardziej wymagających czasu i zaangażowania) - znajdź coś dla siebie. Dla każdego z nas najważniejsza jest osobista relacja z Bogiem, ale moje doświadczenie jest takie, że nie da się jej długo utrzymać poza wspólnotą, człowiek jest relacyjny.

Obiecuję modlitwę
Z Bogiem
Ella

Ooo, dzięki, że to napisałaś! To chyba ważny aspekt i sam dostrzegam to w swoim życiu. Modlę się o to, by każdy zmagajacy się z homoseksualizmem, odnalazł swoje grono - swoją "rodzinę", swoich przyjaciół. I przez rodzinę mam na myśli wspólnotę. Ja w mojej czuję się bardzo rodzinnie. Co nie oznacza, że nie mam gorszych chwil... Szczególnie jak wracam do domu z jakichś spotkań - i zaczynam porównywać swoją sytuację do ich sytuacji. Np. to, że oni wracają do kogoś, ja wracam... no właśnie. Ale wciąż w tym Bóg jest dobry.

Ostatecznie, pokrzepia mnie fragment z Listu do Rzymian 8:28, który mówi, że dla wierzących Bóg we wszystkim współdziała ku dobremu. To znaczy to, czego doświadczamy, nawet jeśli to jest bardzo bolesne doświadczenie, to jest w tym Boża ręka, Jego odkupienie. Może niewidoczne dziś, ani jutro ani za rok. Może niewidoczne w tym życiu dla niektórych nawet Ale mające sens. Trzymam się tego, bo inaczej to bym się poddał już dawno (z tej drogi, na której teraz jestem). Bo pokus, by wybrać drogę przeciwną jest bardzo dużo, szczególnie ostatnio.

Pozdrawiam! Miejcie dobry tydzień.

I ja zazdroszczę takiego Domu...

Probowaliscie kiedykolwiek poddac terapi swoje poranienia z dzieciństwa , młodosci ? kiedy poddałem u siebie "swoje demony" terapii i uzdrowieniu 95 procent pokus odpadło...
wszelkie kłamliwe marzenia o ksieciu, o tym ze seks homoseksualny uczyni mnie pełnowartosciowym mezczyzna , ze mnie osoba o homoseksualnych skłonnosciach stworzył Bóg.

To, co napisałeś skojarzyło mi się z tym, co usłyszałam od bardzo młodej dziewczyny. Bardzo mnie to poruszyło, otóż powiedziała, że ona widzi w swoim byciu lesbijką palec (jakkolwiek to nazwać) Boży, bo gdyby była hetero z jej temperamentem i skłonnością do zachowań ryzykownych pewnie (tu troszeczkę ukulturalnię tą wypowiedź) uprawiałaby seks z wieloma chłopakami, tak jak jej koleżanki i może nawet, jak niektóre "musiałaby" dokonać aborcji. Kompulsywne zachowania seksualne też uważa, że łatwiej było jej opanować i zakończyć z powodu bycia z dziewczyną a nie z chłopakiem (raczej wielu chłopakami).
Długo nad tym myślałam, ale doszłam do wniosku, że skoro ona widzi to w ten sposób, że Pan Bóg wykorzystał jej decyzje na jej korzyść, to jest to jej osobiste przeżycie i widzenie, nie jestem upoważniona do oceniania. Ona opowiada w swoim środowisku o Bogu i słuchają jej, bo jest "jedną z nich" - to jest niesamowite dla mnie.

Szukajcie wspólnot, ludzi, rodzin, przyjaciół - wiem, że to nie rozwiąże problemu, ale na pewno nie zaszkodzi.

Z Bogiem
Ella

Szukajcie wspólnot, ludzi, rodzin, przyjaciół - wiem, że to nie rozwiąże problemu... TAK, to nie rozwiąże problemu; szukajcie Boga, a właściwie pozwólcie Mu się odnaleźć, bo tylko On może rozwiązać nasze problemy. Po to przyszedł na ziemię, po to uniżył siebie by podźwignąć każdego z nas;każdego, kto Mu zaufa, każdego, kto zamiast złota i kadzidła odda Mu swoje serce, takie jakie ono jest, być może rozdarte, być może lodowate... nieważne, byle szczere. Święta Bożego Narodzenia to nadzieja dla każdego z nas na lepsze jutro... i całą wieczność.

Jak coś to czekam na Niego w domu. Daj Mu proszę znać.
++

Oasis, rozumiem, że akurat w tym momencie, to co piszesz wynika z tego, że braknie sił... ale...

Popatrz: podczas Bożego Narodzenia wszyscy, którzy spotykają Boga są w ruchu: Maryja z Józefem, pasterze, aniołowie, królowie. Jedyny, który pozostaje bez ruchu (zostaje w domu) to Herod, niestety podczas tego siedzenia w domu bardzo łatwo ulega podszeptom złego ducha.

Dlatego NAMAWIAM CIĘ, porzuć siedzenie w domu: zostań wolontariuszem, zaangażuj się w Orszak Trzech Króli, może masz przy swojej parafii jakieś możliwości robienia dla innych czegokolowiek, może w PCK zatrudnij się jako pomoc osobie starszej (mężczyźni są tam na wagę złota)???

NIE ZOSTAWAJ W DOMU, tam Go nie spotkasz, musisz do Niego wyjść, ruszyć się, zacząć szukać.
Każdy, kto odwiedził stajenkę powrócił przemieniony.
Do dzieła!!!

Moje doświadczenie jest takie, że Bóg przyszedł do mojego życia przez drugą osobę, nie objawił mi się w obłoku, przyszedł do mnie w uścisku i przytuleniu przez drugiego człowieka, w relacji, w zmaganiu ze sobą i problemem, w którym wspierała mnie kochająca mnie osoba.
Biblia mówi: "nie opuszczajcie wspólnych zebrań", "nieprzyjaciel jak lew krąży patrzy kogo pożreć" (lew atakuje te osobniki, które się odłączają od stada). Człowiek jest relacyjny, rodzi się w rodzinie i osiąga szczęście nie samotnie, ale właśnie przy drugim (przeważnie).

Dobrych spotkań, relacji, przyjaciół w Nowym Roku

Konkret! I to mi się podoba, dzięki
++

w pierwszej chwili przeczytałam KOTLET !!!

Zrobiłaś tylko smak na noc

Weź, jesteśmy totalnie OT jak to Admin znajdzie rano to nas wyleje...

hmmm chociaż w sumie KOTLET w temacie "Brakuje Ci sił - napisz" może być pomocny

Oj, tak. Kotlet zawsze dodaje mi sił

Doigramy się, zobaczysz, tylko kurz po nas zostanie w tym wątku

Poprosimy o miłosierdzie dostojnego Admina 0:-)

Pomóc sobie...

o. Adam Szustak "Historie potłuczone":

Od 15:57 :

https://youtu.be/JOWZm5B3SXA?si=Toj2YkRB-sAcrz-L&t=957

i znów przychodze po prośbie . . .

po ostatnich rozmowach z przyjaciółmi doszedłem do wniosku że jestem jak faryzeusz. że moje życie, wiara to jedno wielkie oszustwo, proszę pomódlcie się za mnie żebym znalazł spokój ducha i prawdziwą wiarę szybciej niż znajdę ostateczne rozwiązanie

Wysłałem priv.

Z modlitwą.

++

Twoja historia jest w ręku Boga – o. Krzysztof Pałys OP

https://youtu.be/1ZYQQ4MGTps?si=dc2SvENBpTTzUOMu&t=2

Tak i ''próbuje'' dalej

czy to na pewno są przyjaciele???


Bóg tak o Tobie nie myśli, nie daj się oszukać przeciwnikowi. On wie, co masz w sercu i widzi jak jest ciężko i trudno. Każdy tato (i mama), który serio kocha swoje dziecko, zawsze szuka usprawiedliwienia dla jego niedoskonałości. On tym bardziej.


Przecież On czeka na Ciebie codziennie od nowa, jak ten ojciec z przypowieści: wygląda na drogę z nadzieją, że syn wraca. Pamiętasz, czy syn usłyszał chociaż cień wyrzutu lub oceny? Nie, spotkał prawdziwą miłość. Ty też ją spotkasz. Wracaj z tej drogi, nie myśl w ten sposób o sobie.

Z modlitwą.

++

Drogi Bracie konradku!
Dlaczego tak myślisz? To nieprawda! To jedna z metod działania Szatana, by siać w sercach i umysłach naszych zwątpienie, kwestionować nasza godność, dociskać do ziemi, nie pozwalać podnieść oczu ku górze... Każdy z nas i Ty również jest kochanym dzieckiem Bożym; i to kochanym bezwarunkowo, pomimo naszych upadków, słabości, chwil zwątpienia...Bóg dla każdego z nas wybrał najwspanialszy życiowy „scenariusz”, być może chwilowo/przejściowo dla nas trudny, niezrozumiały, niepojęty... być może czasami nawet bolesny, ale nigdy bezsensowny. Czy kochający Ojciec może pragnąć nieszczęścia dla własnego dziecka? Zastanów się, popatrz na krzyż, uwierz, że jesteś dla Boga ważnym, jedynym, niepowtarzalnym... i nie daj się oszukać Złemu. Wiem, z własnego doświadczenia, to nie jest łatwe i proste, NIE JEST ŁATWE, ale z Bogiem jest to możliwe. „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska!” (Rz 5,20 )...."Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony".... Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. Albowiem "każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony"- to słowa II czytania z dzisiejszej niedzieli - I Niedzieli Wielkiego Postu 2025 . Pozdrawiam serdecznie. Głowa do góry... i do przodu !

czy to na pewno są przyjaciele???
tak. to są przyjaciele. służący radą, pomocą.
obaj często motywowali mnie do pójścia na Msze. kiedy nie chciałem widzieć znaków, słyszeć słów innych ludzi Bóg wysyłał ich.
tylko że momentami mam wrażenie że oni uważają mnie za świętego. znają moje perypetie z wiarą, pielgrzymki, Medjiugorie i inne. i przez to mam wrażenie że zbudowałem fasade świętego jak faryzeusze.

Skoro przyjaciele motywowali Cię do pójścia na Mszę, to wiedzą, jaki jesteś naprawdę i to już świadczy o tym, że nie jesteś faryzeuszem, którzy, jak mówi Biblia:

"Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać".

mam wrażenie że moje życie do tej pory tak wyglądało, o wszystkim co dobrego robiłem ciągle gadałem, pielgrzymki, wyjazdy . . . ehhhh