Jak to jest z wolną wolą i Bożą miłością? Bardzo nurtuje mnie to ostatnio- nawet miałam wczoraj dyskusję z przyjaciółmi. Taki przykład-jest osoba, która żyje w Kościele, wierzy w Boga i prawo, które dał w przykazaniach, a mimo to, w pewnym momencie to odrzuca decydując się na życie w grzechu ciężkim (np. w moim środowisku kapłan, który porzuca kapłaństwo i układa sobie życie z kobietą, czy osoba, która wybiera aktywny homoseksualizm). Z jednej strony ten wybór jest odwróceniem się do Boga plecami. Ale z drugiej, jak słyszałam od zaprzyjaźnionego księdza "Bóg nigdy nas nie zostawia. I gdy my zbaczamy z najprostszej drogi do Nieba, to On na naszych manowcach znowu wytoczy nową ścieżkę, żeby nas do Nieba doprowadzić".
Co o tym myślicie?

Istotnie, Bóg zawsze czeka na nawrócenie człowieka. Najbardziej obawiam się jednak zaślepienie serca i sumienia w takim stopniu, że nie będzie nawet woli ze strony grzesznego człowieka prosić Boga o pomoc, o wyzwolenie.

Jasno pisze o tym św. Paweł Apostoł w znanym nam fragmencie listu do Rzymian: Rz 1,18-32.

Taki jest komentarz w Biblii Tysiąclecia do Rz 3,20 "Usprawiedliwienie polegające na udziale w życiu Boga jest Jego darem. Wystrzeganie się grzechu może wprawdzie do usprawiedliwienia predysponować, udzielanie go jednak zawisło do swobodnej decyzji Boga (łaska)."

Ksiądz ma rację są różne drogi, tak jak różni są ludzie.

"Bóg nigdy nas nie zostawia. I gdy my zbaczamy z najprostszej drogi do Nieba, to On na naszych manowcach znowu wytoczy nową ścieżkę, żeby nas do Nieba doprowadzić".
Myślę, że to prawda, że tak jest.Ale jeśli człowiek uparcie i do kończ odrzuca Bożą propozycję cóż Bogu pozostaje? Uszanować wybór człowieka! bo nic więcej zrobić nie może, dał przecież człowiekowi rozum i wolną wolę.