Mam potrzebę się podzielić, bo jakoś bardzo mnie to poruszyło. Otóż sytuacja taka: szkoła dla dorosłych, kierunek kobiecy, z jednej grupy do innej przechodzi uczeń - młody chłopak (wyraźnie homoseksualny, ale nie mówi o tym głośno) to jego drugie zajęcia w tej grupie. Wchodzę do klasy w trakcie rozmowy o homoseksualizmie, w której padają ostre słowa: "zboczenie", "choroba psychiczna" i "jak ja nienawidzę mało-męskich facetów". Chłopak delikatnie próbuje bronić "tych innych".
W takich sytuacjach nie wiem co powiedzieć, czuję naprawdę głęboki smutek. Mam ochotę powiedzieć mu: "trzymaj się", ale nie mówię nic, bo następnym razem to mogłabym być ja i sięgam po swoje najbardziej kobiece gesty z ulgą, że nie jestem tak łatwo "rozpoznawalna". Dzisiaj na Wałbrzyskiej przypomniał mi o tym baner wielkopostny:
<<W Wielkim Poście nie jedź... jeden drugiego.
"Rozdzierajcie wasze serca nie szaty".>>

pozdrawiam,
sowa

Przypomina mi ta opisana sytuacja taką mądrość...
"Nauka Zaratustry jest następująca: gdzie kochać nie można, [b]czego kochać nie można, to na swej życiowej drodze należy ominąć, zostawić za sobą." Fryderyk Nietzsche

Jako chrześcijanin myślę, że jest to o tyle do pogodzenia z wiarą, że nawet pozorów zła mamy unikać...
Bez względu na kontekst wyśmiewania się z cudzej słabości..., oraz ze jest nią tu orientacja psychosomatyczna wyraźnie odstająca od tej, którą reprezentuje większość, to taka postawa wobec Bliźniego jest sprzeczna z nauczaniem Kościoła.

Więc zamiast wdawać się w pyskówki, może lepiej ominąć?

sowa, ja niestety też miałam, podobną sytuację.
Zabolało mnie to bardzo, bo wyszła dyskusja we wspólnocie, wśród ludzi wierzących, chrześcijan podobno kierujących się miłością Boga i bliźniego . A teksty leciały niewybredne... próbowałam jakoś nas bronić bez ujawniania się, ale było to bardzo trudne.
Bardzo to przeżyłam, wtedy. A teraz z perspektywy czasu... wybaczyłam i uczę się po każdej takiej sytuacji na nowo kochać święty Kościół grzesznych ludzi.

@si@, "braterska miłość bliźniego" jest bardzo sumiennie pielęgnowana nawet przez kapłanów. Swego czasu usłyszałem z ust jednego księdza (notabene doktora) stwierdzenie w kontekście osób homoseksualnych "od razu do gazu". No cóż, jeszcze wiele się ludzie muszą nauczyć...

Nie wszyscy są równie wyrozumiali i niestety przez takie komentarze księży wiele osób odwraca się od kościoła i Boga.

Poniekąd mnie to nie dziwi, wszak z jakiej racji kapłan się tak wypowiada o osobach homoseksualnych. Owszem, istnieje spora część homoseksualistów "wyzwolonych", afiszujących się w wyzywających strojach na paradach (których zwolennikiem nie jestem) i oczekujących od innych akceptacji i równości, swoją drogą nie dostrzegam w takim postępowaniu krzty logiki. Mimo to nawet ksiądz nie powinien wyrażać się tak dosadnie.

Brakuje w oficjalnym/głównym przekazie Kościoła, że ludziom których dotyczy nasza przypadłość, należy się takie samo uszanowanie godności jak każdemu innemu wierzącemu. Wzmianka w katechizmie KK, ze tylko czyny homosek. należy potępiać jest niewystarczająca a i ta jest często wypaczana i utożsamiana z osobą ludzką. Dziś gdy temat jest "gorący" przydałoby się wsparcie Kościoła dla wierzących homosek. by mogli się odnaleźć w świecie skrajności jakim przychodzi im żyć.

dragoL, nie brakuje. Stanowisko Kościoła wobec homoseksualistów jest może i nie do końca jasne, ale w każdym razie zorientowane na szacunek do nich. Sam papież Franciszek zapytany o osoby homoseksualne odpowiedział "Kim ja jestem, żeby ich osądzać?". Brak wsparcia i szacunku ze strony Kościoła bierze się "od podstaw"; od księży, których przekonania nie zawsze się zgadzają z powyższym paragrafem KKK.

Pustelniku,zgadzam się z Tobą. Niestety nie chodzi o złe stanowisko Kościoła tylko jednostek, które niestety czasem, są kapłanami, a wtedy raniące słowa zbierają większe żniwo, bo stanowisko kapłana często jest w odbiorze równoważne ze stanowiskiem Koścoła.
I dziękuję za przypomnienie postawy Franciszka. Cudownego mamy papę!

@si@, jednostki wypaczają nauczanie Magisterium nie tylko w kwestii tolerancji wobec osób homoseksualnych. Niejednokrotnie i na wiele sposobów naginają różne rzeczy na swoje potrzeby. W swojej parafii mam księdza emeryta, którego przekonania totalnie odstają od KK. Z ambony wmawia wszystkim, jacy są źli; jak bardzo nie rozumieją Jezusa. W jego mniemaniu chyba tylko on sam jest ideałem.

Jak to mawia modne ostatnio powiedzenie: no i co zrobisz, jak nic nie zrobisz?

P.S.: (chciałem edytować post, ale coś się nie dało)

Uwielbiam Franciszka! Osobiście nie rozumiem całej fali hejtu wobec jego osoby ze strony różnych środowisk. To papież wychodzący do ludzi, który nie boi się wyrażać swoich przekonań. Wspaniały, spontaniczny. Nie śmiałbym twierdzić tym samym, jakoby Ratzinger był zły. To był zupełnie inny papież - wspaniały teolog, znawca prawa kanonicznego i bardzo dobry doradca jego poprzednika. Gorąco polecam jego dzieła, a zwłaszcza "Wprowadzenie w chrześcijaństwo"; zdawać by się mogło, że jak na prefekta Kongregacji Nauki Wiary książka będzie napisana trudnym, niezrozumiałym językiem. Wręcz przeciwnie! Jak to napisał Ochman w swoim blogu, czytając tę książkę masz wrażenie, że siedzisz z Josephem przy kuflu bawarskiego piwa.

Przyznaję się z bólem serca, że jestem jednym z tych, którzy nigdy nie reagowali na wszelką agresję słowną wobec homoseksualistów. I nie chcę się usprawiedliwiać, bo wiem, że robiłem źle, a moje milczenie oznacza przyzwolenie na zło i zasługuje na potępienie.

Potem żałuję tego, że nie zebrałem się w sobie, że się przecistawić takim atakom. JESTEM LESZCZEM

Wkurza mnie też, jak osoby, o których wiem, że są homo, same uciekają się do homofobicznych słów. Jest to bardzo żenujące zachowanie. Natomiast podziwiam tych wszystkich, którzy potrafią pokazać, że mają jaja i powiedzieć STOP. Wymaga to ogromnej odwagi, ale jest to zachowanie bardzo szlachetne i warte wysiłku. Zwłaszcza podoba mi się postawa osób heteroseksualnych, którzy sami stają w interesie osób homo, np.

http://www.grapplerinfo.pl/o-homofobii-i-hejcie-w-sportach-walki-slow-kilka/

Swoją drogą ciekawe, kiedy będzie taki czas, że homoseksualistów przestanie się uważać jak ludzi kategorii B. Myślę, że w Polsce panuje jeszcze myślenie postkomunistyczne w tym względzie.

Nie chcę być leszczem.

Pierwszy krok już za Tobą, odwagi.

Ja osobiście boje się wyjawić światu wszystkiego na temat mojej orientacji. Szczerze, myśle, że dyskryminacja to problem, który no nie jest do rozwiązania. Swiat jest tak różny, ludzie są tak zróżnicowani, tak bardzo się nie słuchają, gardzą sobą, że wątpie aby wszyscy zaakceptowali i pomagali osobom homoseksualnym. Czasem się aż dziwie, czemu nie było drugiego potopu.

Problem z dyskryminacją, lezy też w tym, ze gro osób mówi "a spoko, nie mam nic do gejów", ale są w stanie swoje pomyśleć, swoje obgadac za plecami i się zrazić do homo. Zastanawiam się czasem, czy jakbym zdradził wszystkim dookoła swoją orientację, to czy stałoby się to głównym elementem oceny mnie jako człowieka przez innych. Czy ludzie zapomnieliby jaki byłem "przed", ile np. razem przeżyliśmy, w czym brałem udział? Byłby to ogromnie przykre. Niestety tak jest. Niestety widze to po ludziach, którzy mieniom się katolikami. Typowym przykładem jest dla mnie mój ojciec, który jest dobrym człowiekiem, kocham go, ale jego podejscia nie rozumiem. Wiem, ze sam nie jestem idealnym katolikiem, ale nie umiem słuchać spokojnie, jak np na imprezach rodzinnych, mówi się o gejach jak o śmieciach i o wybrykach. Ja bym raczej oczekiwał, żeby homoseksualizm budził współczucie i pomoc a nie wstręt. Czemu ludziom tak łatwo przychodzi "kamieniowanie" kogoś? Gdy słyszę, głupie żart w gronie rodzinnym, o pederastach pedziach, o wynaturzeniu, to po prostu odechciewa mi się żyć.

Dyskryminacja, była jest i niestety będzie, nawet jeżeli teoretycznie "ludzie są bardziej tolerancyjni". Zawsze w kimś będzie ta myśl "a on jest jednak gejem".

A co powiedzieć o bliskim koledze, który mówi, że żadnemu gejowi nie podałby ręki? Nie mogę, po takich słowach, więcej mu o sobie powiedzieć... A czy przejawem może nie tyle dyskryminacji, ile chłodnej obojętności, jest ignorancja przy spowiedzi? Kiedy mówię o swoich problemach, słabościach, a kapłan jakby tego nie chciał słyszeć... Boli również brak wrażliwości księży na człowieka... Szukam i wciąż nie znajduję...

Zapewne kolega wszystkich homoseksualistów postrzega jako dewiantów z parad z pawimi piórami w sempiternach..Dziękujęmy ci, lobby gejowskie...Ps. Nie masz obowiązku dzielić się prawdą o sobie ze wszystkimi, gdyż nie każdy jest ją w stanie udżwignąć.

Może niekoniecznie o te pióra chodzi... Bardziej pewnie o to, że musiałby przebić się przez swoje schematy myślenia, że musiałby w "zboczeńcu" zobaczyć człowieka. Z pewnością, gdybym o sobie powiedział, mógłby zmienić zdanie. Ale chyba nie jesteśmy jeszcze na to gotowi. Może nigdy nie będziemy. Czy naszym największym cierpieniem nie jest męczeństwo ciszy? Jak boli to, że nie mogę powiedzieć, że przecież nie noszę piór, nie chodzę na paradę, nie afiszuję się, tylko staram się uczciwie pracować, sumiennie wykonywać swoje obowiązki, wkładając w nie serce. Serce homoseksualne, które tak bardzo niektórych brzydzi (słowa współpracownika). Może tego właśnie Bóg od nas pragnie, może właśnie jesteśmy powołani (także i w pewnym sensie na tym forum), żeby dodawać sobie odwagi do niesienia tego cichego krzyża?

Wielu ludzi ma postawę faryzeusza który mówi
"dziękuje Ci Boże że nie jestem jak ten celnik"
dziękuje Ci Boże że nie jestem jak ten zboczeniec.
W cale nie jest ważne ,jak człowiek żyje ,jaką jest osobą.
Ile trudu wymaga jego życie.
Już on dobrze wie co temu zboczeńcowi po głowie chodzi.

Czy da się to zmienić? Jak?Najgorsze jest to, że czasami staję przed takimi przekonaniami jak przed murem. Nie da się go rozbić i samemu można wyrządzić sobie krzywdę. A może ten faryzeizm po części bierze się ze źle przeżywanego chrześcijaństwa. Czy nikt z nas nie słyszał przynajmniej raz w kościele, że podstawowym zadaniem/powołaniem człowieka jest małżeństwo i rodzicielstwo? I dlatego każdy, kto idzie inną drogą (oprócz kapłaństwa i życia zakonnego) jest już jakoś "podejrzany"? Ja sam nie raz słyszałem takie teksty (od ludzi Kościoła), które prowadziły do wniosku, że lepszy heteryk, który ma problemy z wiernością małżeńską niż homoseksualista, który walczy o czystość, bo ten pierwszy to przynajmniej normalny . Wiem, że nie da się walczyć w wiatrakami. I w takich sytuacjach przypominają mi się ostatnie słowa z opowiadania "Tajemnica Brokeback Mountain" : "a jeśli nie można czegoś zmienić, trzeba z tym żyć". I pozostaje nadzieja, że milczenie i modlitwa mają sens.

To prawda co piszesz
Na szczęście Bóg nie patrzy oczami ludzi.
Wie co każdy z nas ma w sercu , zna nasze zmagania
mimo że nieudolne , ale przynajmniej podjęte.

"Bóg nie patrzy oczami ludzi" - święta prawda. Czy nie jest to jednak tania pociecha? Czy w ten sposób nie zwalniamy innych od obowiązku miłości bliźniego? Czy nie rezygnujemy zbyt łatwo? Co zrobić, żeby ludzie patrzyli oczami Boga? Zdaję sobie sprawę, że to jest praca na całe życie. Sam się z tym ciągle zmagam. Ale własnie mój homoseksualizm uczy mnie tego, że nie należy szufladkować. Ostatnio rozmawiałem z pewną osobą na temat młodego człowieka, który odebrał sobie życie prawdopodobnie ze względu na współpracownika i jednocześnie pracodawcę (zapewne tu nie wchodził w grę homoseksualizm). Ta osoba powiedziała mi: "ale ja znam wielu gorszych szefów". Na moją odpowiedź, że przecież są ludzie o większej wrażliwości zapytał: "Ale żeby facet?". W takich sytuacjach po prostu wymiękam... Uczymy się, żeby w innym, obcym, widzieć bliźniego. Staramy się tak żyć. Ale przecież każdy z nas też pragnie być traktowany jak bliźni. A wyznacznikiem tego jest tylko posiadane człowieczeństwo. Dlatego tak bardzo porusza mnie logo Roku Miłosierdzia, gdzie Chrystus i Adam (=każdy z nas) mają jedno oko wspólne. To nie tylko oznacza, że Chrystus patrzy na świat ludzkimi oczami, właściwymi mojej naturze, ale również, że ja powinienem patrzeć Jego oczami na ludzi... Czy w ogóle warto snuć te rozważania? Wciąż we mnie tak dużo pytań i wątpliwości, a tak mało pewności. Zwłaszcza tej dotyczącej ludzi.

Chciałbym tylko dodać coś w kwestii samego spowiednika, ponieważ napisałeś o sytuacji, w której może on "ignorować" problemy osoby homoseksualnej.
Myślę, że wielu spowiedników - a zwłaszcza heteroseksualnych - może czuć się skrępowanych w takich sytuacjach. Jeżeli nie wykracza to poza "niedotykanie" tematu, to chyba jeszcze nie tak źle.
Poza tym "losowo" wybrany ksiądz może nie do końca wiedzieć, jakie bardziej szczegółowe rady miałby dać osobie homoseksualnej (w znaczeniu lepszego rozumienia problemu homoseksualności) - poza oczywiście tymi, które wynikają z nauki Kościoła.
Zdecydowanie lepiej mieć stałego, zaufanego spowiednika.
Wiem, wiem, niełatwo takiego znaleźć.

Przecież spowiednik zawsze może o coś dopytać - np. co jest największą trudnością, co tchnie nadzieją. Czyż księża nie powinni również "doczytywać", żeby więcej wiedzieć? Przecież w konfesjonale, kiedy przychodzi człowiek i nie tylko wyznaje grzechy, ale "ujawnia siebie", mają wymarzoną sytuację, żeby 1. umocnić daną osobą na drodze dobra 2. samemu czegoś się dowiedzieć (m.in. tego, że nie wszyscy hom. zakładają pawie pióra.
Oczywiście mogą być skrępowani, ale tym bardziej do takich przeżyć ma prawo penitent, który nieraz z drżeniem serca i kolan wyznaje grzechy przy kratkach konfesjonału.

Mam Rachunek Sumienia <Ruchu Czystych Serc> (szczególnie dla młodzieży), w którym pod 5. przykazaniem (NIE ZABIJAJ) jest pytanie: Czy nie kieruję się uprzedzeniami?

JEZU CICHY I POKORNEGO ♥, UCZYŃ ♥ NASZE WG. ♥ TWEGO.

"Pokora jest tylko prawdą."
Święta siostra Faustyna - ora pro nobis-

Z ogromnym wzruszeniem czytam Wasze doświadczenia, sytuacje, emocje i przemyślenia jakie napotkaliście związku z dyskryminacją. Szczególnie, gdy ktoś był świadkiem dyskryminacji, i nie miał odwagi 'obronić' lub kontr-odpowiedzieć na umniejszanie i brak rozumienia, a potem sam biję się z myślami i refleksją, że może następnym razem nie tyle będę agitować na rzecz mainstreamowego kolorowego paradowania, ale podniosę głos by domagać się podstawowego szacunku dla Innego. Jasne jest to, że nie zawsze się da, bo po porstu można dostać w dziób. Mimo wszystko myślę, że jest to już jakaś przemiana, nasza wewnętrzna, by nie pozwalać ludziom wokół nas na wzajemną pogardę, a szczególnie na pogardę do osob homoseksualnych.

Ja sama, kiedyś byłam ta milcząca, panicznie bałam się oceny, oblewał mnie zimny pot i stawałam się bardzo chaotyczna, szczególnie, że zdarza mi się przebywać wśród tych 'mądrych' i 'konserwatywnych', teraz już wiem, że była to panika, że ktoś sobie coś o mnie pomyśli i odkryje moje skłonności. Jednak wraz z czasem, nabierałam odwagi, czy to w gronie znajomych czy rodziny by nie tyle mówić o sobie, ale zawsze reagować na umniejszanie i zaznaczać, że tak 'obytym' ludziom jak oni nie przystoi w taki sposób się wyrażać i tak lekko oceniać. Rozumiem, że to także zależy od środowiska w jakim się znajdujemy, ale mi się udaje naszym 'katolom' ździebko rozjaśniać temat.


'Wszystko coście uczynili jednemu z braci moich najmniejszych mniecie uczynili. Proszę pamiętać, tam nie ma gwiazdki, chyba, że jesteś inny, chyba, że jesteś dziwny, chyba, że jesteś zupełnie inaczej myślący, chyba, że Cie po prostu nie lubię, tam nie ma gwiazdki. Nie można sobie pozwolić na pogardę.'


Z poczuciem jakiejś niewypowiedzianej jedności z Wami, pamiętam w mojej wątłej modlitwie. Anka

O ile jestem sobie w stanie wytłumaczyć przejawy dyskryminacji osób homoseksualnych, których dopuszczają się heteroseksualiści - o tyle jest dla mnie niewytłumaczalne "niszczenie człowieka przez człowieka" zachodzące u homoseksualistów.
Kiedy poznałem to Forum, to ucieszyłem się, że jest miejsce, z którego można nieść pomoc duszpasterską tym, tym którzy tego oczekują, a przede wszystkim sobie tego życzą - co nie jest tak oczywiste kiedy ze swoją propozycją niesienia pomocy wchodziłem na gejowskie czaty, czy później wpadając do gejowskich klubów. Tak się zajarzyłem tym, że kilu tutejszym mogłem pomóc zwłaszcza przez Sakrament Pokuty i pojednania, że to uśpiło moją "czujność". Wydawać by się mogło, że wszyscy jesteśmy tu z jednego powodu - jako Chrześcijanie pragniemy być blisko Pana Boga podzielając Jego Wartości w naszym życiu mimo doświadczenia odczuć homoseksualnych. Ja naprawdę byłem przekonany, że każdy jest tu po to by się wspierać, pomagać, modlić się nawzajem - być... A na pewno nie po to aby bliźniemu zrobić krzywdę... Aby się umówić na rozmowę ze spowiedzią prędzej czy później trzeba podać jakieś namiary do siebie i w ponad 90% przypadków albo umawiałem się w jakimś otwartym za dnia kościele na telefon, albo wręcz zapraszałem do siebie... Pierwszy strzał w pysk to telefon na numer stacjonarny do mojej parafii i pytanie: "czy jest w tej parafii ks. Stanisław, którego poznałem przez portal dl gejów?" Nie wiem czy było to celowe "wywrotowe" działanie, bo można było powiedzieć: "poznałem przez Forum Chrześcijanin". Na szczęście ja ten telefon odebrałem, ale aż strach pomyśleć co by zrobił mój Proboszcz, gdyby jemu się taki news trafił. Od tej pory przestałem podawać miejsce mojej pracy duszpasterskiej i ograniczałem się do pokazywania Legitymacji Kapłańskiej, aby Osoba umówiona na spotkanie miała pewność np. , że spowiada się u Księdza Katolickiego. To, co ostatecznie "odsunęło mnie" od tego miejsca to "gleba" jaką zaliczyłem z innym bywalcem tego miejsca, który chciał się spotkać "z ciekawości", a nie jak to wcześniej pisał w PW, abym mu pomógł wyprostować życie. Pragnienie "zbudowania relacji intymnej" była tak silna, że zagroził mi, że jeśli się mu "nie poddam", doniesie o mojej "działalności" moim przełożonym. Kila miesięcy "żyłem w strachu", czy nie będę musiał jechać "na dywanik" do biskupa.
Kosztowało mnie to emocjonalnie tak wiele, że powiedziałem "stop" - żadnego wchodzenia tu na forum.
Piszę o tym w tym miejscu, bo "szach-mat" jaki dostałem był w oparciu o to, że tu na forum publicznie przyznałem się, że jestem biseksualny. Gdybym był 100% hetero, nie musiałbym się obawiać pytań biskupa o mają orientację i o to jakie życie w tym zakresie prowadziłem przed Seminarium, w czasie Seminarium, czy po Seminarium. I nawet gdyby nie można byłoby się do czegokolwiek "przyczepić" w mojej historii, to samo przerabianie tematu i plotki jakie by się zrodziły w środowisku księżowskim na mój temat "bo chyba jest coś na rzeczy" - mogłyby mi zatruć życie.
Rozgoryczony Homoseksualista to gorzej niż wróg. Poznałem kiedyś Darka będącego na świetnym etapie kariery zawodowej jako menedżer, który w 5 minut stracił cały swój dorobek - bo jego partner, z którym się pokłócił wysłał na mail Prezesa bardzo "konserwatywnej" Firmy zatrudniającej Darka ich wspólne pikantne zdjęcia. Wiedział, że jako "geja" go wyrzucą. Znam Gejów policjantów, nauczycieli, instruktorów harcerskich, itd - u których "upublicznienie" orientacji równa się ze "śmiercią zawodową" i jeśli mają się czego obawiać, to nie Osób Heteroseksualnych, ale tego, że przyjdzie dzień, kiedy inny gej ich "wsypie".

Kapelanie, współczuję Ci takiego przykrego doświadczenia. Lepiej zachować ostrożność. Szczególnie jeśli jesteś jako ksiądz osobą publiczną lub masz dobrą pracę, którą możesz stracić. Na Forum może wejść każdy, lepiej o sobie nie pisać szczegółów, które ktoś może wykorzystać przeciwko nam. Ja ze swojej strony nie donoszę do firmy czy szkoły osoby poznanej na Forum, bo to cios poniżej pasa i godności.

Ludzka głupota i nieodpowiedzialnośc nie zna granic.
Jedynie trzeba mieć nadzieję ,że nie było to działanie celowe.

Pojawiła się we mnie myśl, aby podzielić się z Wami emocjami, które tak bardzo we mnie siedzą. Nie godzę się na to, że tak wielu katolicków, ewangelików, prawosławnych... pomimo swojej postawy akceptacji, jaką powinni się kierować prawdziwi wyznawcy naszego Pana Jezusa Chrystusa, mówią otwarcie o tym, że homoseksualizm jest dewiacją. Jest zboczeniem. Jest złem, straszliwym grzechem, oraz nie mamy żadnych praw w związku z tym, odnosząc się do życia społecznego. To boli, kiedy słyszymy takie słowa od osób, u których szukamy pocieszenia, wsparcia w tej duchowej, ciężkiej drodze wzrastania w Panu. Dopada mnie przygnębienie i poczucie winy. Osaczenie, chęć ucieczki...I walcz człowieku każdego dnia o to, by udowodnić całemu światu i sobie, że jesteś godny bycia dzieckiem Boga.

Wszystko zależy od konkretnego człowieka, nie od jego wyznania. Jedni są delikatni, a drudzy okrutni w ocenach i postawach wobec homoseksualistów. Adlibitum nie idź tam, gdzie Cię ranią słowem lub czynem. Idź tam, gdzie Cię wysłuchają. Ale nic na siłę, może nie są gotowi do zrozumienia problemów chrześcijan homoseksualnych. Na wszystko przychodzi czas. Nie powinni oceniać skłonności, tylko wynikające z tego czyny. Cudzołóstwo heteroseksualne to również grzech. W kościele katolickim pary homoseksualne nie mogą zawrzeć ślubu, a heterycy jak najbardziej. Tu się koło zamyka. Wyjścia poza celibatem nie ma.
Każdy jest dzieckiem Boga, kto pragnie pójść jego drogą.

"Trzecia droga" - homoseksualizm w Kościele katolickim. Jest w wątku filmowym link, ale dotyczy poruszanego tutaj tematu, więc wklejam. Bardzo mocny i budujący dokument.

https://www.youtube.com/watch?v=JsBbGErwad4

Ale polecam wersję na vimeo, bo jest lepiej przetłumaczone. Napisy -> przycisk w prawym dolnym rogu.
https://vimeo.com/93079367

Też się ostatnio spotkałam z dyskryminacją wśród osób wierzących .W sumie nie pierwszy raz ale teraz to było przegięcie .Od tego chłopaka przemawiała taka nienawiść , zaczął mówić ,że jakby ich spotkał to pobiłby ich. I zasłaniał się wiarą w Boga. Próbowałam z nim dyskutować ale się nie dało bo był tak wrogo nastawiony.Ale widać ,że tacy chrześcijanie nie poznali Boga. Wiem ,że są inni , którzy podchodzą do każdego szacunkiem i miłością.
Przecież nie nam innych osądzać , wszyscy jesteśmy grzesznikami.Naszczęście spotkałam też wielu chrześcijan , którzy zupełnie inaczej podchodzą do tej kwestii i chwała Bogu za nich

A ja spotkałam się z akceptacją ale tylko do pewnego momentu czyli, nie wchodzenia do kościoła. No bo jak to les w kościele. Najlepiej to niech żyją w getccie.

Esperanza, wydaje mi się, że ludzie tacy jak ten chłopak z którym rozmawiałaś nie potrafią odróżnić grzechu od człowieka. Myśli, że potępia grzech, a tak naprawdę kieruje nienawiść w kierunku człowieka.

Pewnie sam nim jest.

Uwierz mi ,że nie

Ja ze swoim partnerem też odczuliśmy dyskryminację na własnej skórze. Byliśmy sobie na spacerze. Nie jesteśmy bardzo wylewni, rozumiemy jak sytuacja w Polsce wygląda dlatego byliśmy w miarę ostrożni. Dlatego nad jeziorkiem odeszliśmy na bok, rozłożyliśmy kocyk i się położyliśmy, robiliśmy sobie wspólne selfie i tyle. Byliśmy obok i widocznie było widać że jesteśmy w sobie zabujani... Usłyszałem z daleka "patrz, osoby homoseksualne" ale miałem nadzieję że się przesłyszałem. I pech chciał, że w momencie gdy się zbieraliśmy do domu, podeszło do nas dwóch "dresów", jeden miał koszulkę z żołnierzami wyklętymi, mieli psa. I zaczęli do nas gadać, że jesteśmy pedałami, że powinniśmy się wynosić, że on rozumie że to dla nas normalne (jeden gadał, drugi był do ochrony) ale dla niego to chore i tak sobie staliśmy. Ja się bałem tego pieska, tamci pewnie mieli nadzieję że tak właśnie będzie, ale wilczur okazał się sympatyczny, mój facet go zaczął głaskać i nic nie odpowiadaliśmy.

I zadziałała ciekawa socjologiczna zależność - atakujący widząc że ofiara nie ucieka, zgłupieli i poszli sobie (tak jak pies idzie sobie gdy kot przed nim nie ucieka).

Ja się bardzo przestraszyłem. I uważam że była to dyskryminacja, bo byli agresywni. Myślałem że w Polsce nikogo nie interesuje kim jestem, dopóki nic nie robię. No cóż

Czyli - nie szata zdobi człowieka - nieważne co na koszulce, ważne co w głowie...

Mimo współczucia, muszę przyznać, że ciekawe doświadczenie. Chciałbym żeby takich dwóch osiłków spotkało kiedyś takich gejów-mięśniaków. Fajnie by było zaobserwować odwrócenie ról.

Wtedy byłoby że osoby homoseksualne narzucają agresywnie swoją ideologię i idą na konfrontację z prawdziwymi Polakami

I pomyśleć że znakomita większość przywódców ugrupowań faszyzujących to geje...

A skąd kolega ma takie dane?

Właśnie niedawno... zbiegły się dwa wydarzenia.
Nie chcę tego rozstrząsać, ale to obrazuje... pewną trudną sytuację.

Przyjaciółka, biseksualistka, zdaje się do mnie nie odzywać od czasu trudnej dyskusji, podczas które stwierdziła, że jestem ofiara Kościoła, i w której ja stwierdziłem, że nie uważam się za ofiarę kogokolwiek i o ile nie broniłem hierarchów i komunikatu prezydium epispopatu, to starałem się jakoś zrozumieć ich stanowisko i podzielić sie reflkesjami,

Kumpel, którym od kilku miesięcy reguralnie grałełem w karty i któemu wielokrotnie załatwiałem wiele spraw i pozyczałem różne rzeczy, brutalnie przestał się do mnie odzywać po tym, jak powiedziałem mu o moim biseksualizmie. Kiedy z nim o tym rozmawiałem, stwierdził, że to nie normalne i powinienem znaleźć sobie dziewczynę.

Ta pewna trudna sytuacja, o której mówiłem na początku... gdzie tak naprawdę jesteśmy? Bo jesteśmy gdzieś pomiędzy...

Sa oczywiście sytuacje... facet, heteryk, w którym się zakochałem, wie o tym. Jest moim przyjacielem i podchodził do tych spraw z ciepłym wyczuciem. Tak też mam znajomych i przyjaciół, którzy mnie akceptują. To pozytywne. Nadal mam jednak problem z tożsamością. We wszystkich grupach znajdą się ludzie, którzy będą nienawidzić i ludzie, którzy będa kochać.
Kiedy 5 lat temu (byłem młodszy, głubszy) na dwóch forach napisałem o swojej orienatcji spotkałem się ze skrajnymi reakcjami. Jedną z nich był zachwyt: "Naprawdę? Geje są wspaniali. Uwielbiam gejów", Druga reakcja: "lecz się".
A ja jestem pośrodku.

Listy imienne podawał W. Łysiak tylko nie pamiętam w której ze swych ostatnich książek...