Witajcie!
Już od blisko 2 lat dosyć poważnie myślę o wstąpieniu do Instytutu Życia Konsekrowanego. Konkretnie mam na myśli Instytut Świętego Archanioła Gabriela.

"Od samego początku istnienia Towarzystwa Świętego Pawła wiele osób świeckich wspierało to zgromadzenie, udzielając mu wszechstronnej pomocy. Wśród nich byli mężczyźni, którzy dążyli do ewangelicznej doskonałości i pragnęli żyć tak jak pauliści, ale poza wspólnotami zakonnymi. Dopiero 8 kwietnia 1960 roku bł. Jakub Alberione mógł urzeczywistnić pragnienie powołania kolejnego instytutu, uzyskując zgodę Stolicy Apostolskiej.

Członkowie Instytutu Świętego Archanioła Gabriela, czyli gabrielini, to świeccy mężczyźni, którzy ożywieni apostolskim zapałem pragną żyć według rad ewangelicznych, a więc ślubu czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nie porzucając swojego miejsca zamieszkania i pracy. Gabrielini stawiają przed sobą zadanie wprowadzania do swoich środowisk ducha chrześcijańskiego. Nie są związani z żadnymi szczególnymi rodzajami apostolstwa, lecz każdy poświęca się tym jego formom, jakie nasuwają mu okoliczności i zdolności. Ich obecność w lokalnych społecznościach jest jak ewangeliczny zaczyn, który z czasem nadaje smaku całości. Żyjąc w ukryciu, mogą być wzorem chrześcijańskiego patrzenia na świeckie sprawy – na czym zależało bardzo bł. Jakubowi Alberione. Sam założyciel nakazywał: „Należy mówić nie tylko o religii, lecz o wszystkim po chrześcijańsku; należy sprawiać, aby w każdym problemie świata czuło się obecność Kościoła; starać się zrozumieć wszystkie potrzeby publiczne i prywatne i dostosować się do nich”. Specyficzne apostolstwo gabrielinów stwarza możliwości docierania wszędzie tam, gdzie z zasady panuje niechęć bądź też wrogość do duchowieństwa i Kościoła.

Instytut Świętego Archanioła Gabriela jest również odpowiedzią na ożywienie się katolików świeckich, którzy po II Soborze Watykańskim lepiej uświadomili sobie swoją rolę w Kościele i swoje obowiązki w społeczeństwie.

Obecnie jest ok. 64 członków Instytutu Świętego Archanioła Gabriela w 9 krajach świata. W Polsce obecny był jeden gabrielin, który zmarł kilka lat temu."

Co Wy myślicie o takiej formie życia?

Więcej informacji:
http://www.paulus.org.pl/145,gabrielini
http://www.paulus.org.pl/199,zwiastuni-dobrej-nowiny
http://www.paulus.org.pl/203,brat-antoni
http://www.paulus.org.pl/n523,wywiad-z- ... -z-meksyku

Największym problemem może być to że w Polsce nie ma ani jednego gabrielina. O to że zgromadzenie to jest takie malutkie że nie prawdopodobnie nie będziesz miał szansy na sensowną formację, rekolekcje i tego typu działania. W dodatku ten ślub czystości... Przecież to jest zamknięcie na ewentualne przyszłe małżeństwo. Homoseksualizm jest patologią, z której możemy i powinniśmy kiedyś wyjść.

Ze swojej strony proponuję pomyśleć nad dołączeniem do tercjarzy dominikańskich, franciszkańskich czy karmelitańskich. Tych ludzi jest pełno, może wokół ciebie, objęci są rozwiniętą formacją.

No i to wszystko trzeba przemyśleć na spokojnie, konsultować się z kierownikiem duchowym.

[quote="Mieszkaniec"]W dodatku ten ślub czystości... Przecież to jest zamknięcie na ewentualne przyszłe małżeństwo. Homoseksualizm jest patologią, z której możemy i powinniśmy kiedyś wyjść.

Instytuty świeckie – forma życia konsekrowanego w Kościele katolickim. Członkowie instytutów świeckich łączą w swoim powołaniu dwa aspekty: konsekrację (wypełnianie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) oraz świeckość. Starają się przepajać świat duchem Ewangelii z pozycji świata. Zatwierdzone 2 lutego 1947 przez papieża Piusa XII Konstytucją Apostolską Provida Mater Ecclesia.

Istnieją instytuty żeńskie, męskie, a także kapłańskie. W 1972 roku dla zacieśnienia współpracy między instytutami została powołana Światowa Konferencja Instytutów Świeckich, skupiająca ok. 200 instytutów świeckich. W Polsce działa ponad 30 instytutów skupionych w Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich (KKIŚ). W 2004 roku Międzynarodowy Kongres Instytutów Świeckich odbył się w Częstochowie.

Instytut Archanioła Gabriela jest takim Instytutem świeckim życia konsekrowanego.
Wiadomo, że jeżeli decyduję się na wstąpienie do takiego instytutu, to rzecz jasna, że w przyszłości nie myślę i nie decyduję się na małżeństwo.

W chrześcijaństwie przez powołanie rozumie się najczęściej wezwanie człowieka przez Boga do określonego sposobu życia.

Wyszczególnia się też rodzaje powołania w odniesieniu do określonych zadań, np. powołanie misyjne (do głoszenia Ewangelii wśród niechrześcijan), powołanie do wykonywania jakiegoś zawodu, zwłaszcza wymagającego trudu i poświęcenia, jak np. pielęgniarka, nauczyciel, itp.

Rodzaje powołań wg Kościoła Katolickiego:
* powołanie do życia w małżeństwie
* powołanie do życia w celibacie świeckim
* powołanie kapłańskie
*do otrzymania święceń kapłańskich – rozpoznawane najczęściej w duszpasterstwie powołań, potem w seminarium
* do otrzymania święceń diakonatu
* powołanie zakonne — do życia zakonnego, rozpoznawane w nowicjacie (w prawosławiu: powołanie mnisze)
* powołanie do świeckiego życia konsekrowanego.

Kwestia ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa to sprawa tak poważna (bo to jest spalenie za sobą mostu), że będziesz na pewno potrzebował dużej ilości czasu żeby to przemyśleć. No i oczywiście skonsultować się z kierownikiem duchowym i przyjaciółmi i to wielokrotnie...

Ja bym natomiast chciał jeszcze raz zwrócić uwagę na to że nawet gdyby Cię przyjęto, to byłbyś jedynym gabrielinem w Polsce. Byłoby to duże utrudnienie, właśnie w Twoim rozwoju duchowym, prowadzeniu Twojej formacji. Trzecie zakony (dominikanów, franciszkanów czy karmelitów) poleciłem ci dlatego że są one oparte na sprawdzonych regułach i dołączyły do nich tysiące osób, także w Polsce. Dlatego, choć nie są to instytuty życia konsekrowanego, to są one warte uwagi. Można też pomyśleć nad Opus Dei. Rozejrzeć się dalej, poszperać - na pewno znajdziesz odpowiedź do czego Pan Cię wzywa.

Tutaj jest też do rozwikłania, kwestia tego, czy homoseksualizm traktujemy jako przechodnią patologię, którą należy wyleczyć? Czy raczej już jako coś stałego, z czym trzeba się pogodzić.

Ciekawe podejście do sprawy... myślę że to dość osobliwy sposób patrzenia na sprawę patrząc na większość ludzi na tym forum. Ja nie uważam się za patologiczny przypadek.

Wracając do tematu - zgadzam się, Mieszkaniec. Po co szukać daleko skoro można bliżej (tercjarzem dominikańskim był np bł. Piotr Jerzy Frassati o którym ostatnio głośno ;p). Tyle że ta forma to jednak nieco co innego niż instytut świecki. Rozeznanie się przyda z pewnością

Ciekawe za jaki...?

Mądrze i delikatnie doradzasz:-)
Także potrzebowałbym rady, ale zbyt skomplikowane to wszystko i za trudne...
Cieszę się, że jesteś.

Odpowiem absurdowi za jaki przypadek się uważam - za zwyczajny Patologia kojarzy mi się z chorobą, której należy się pozbyć, a nie z życiem, które trzeba przeżyć.

Wracając jeszcze do tematu - ja osobiście jestem przekonany że pójście do zakonu czy wstąpienie do instytutu świeckiego byłoby w moim przypadku ucieczką, niczym innym. NICZYM. Że ja mógłbym żyć wiecznie rekolekcjami, od weekendu skupienia do kolejnego, od kroku w formacji do kolejnego. Ale nie o to chodzi.

Fascynują spektakularne historie nawrócenia, jak grzeszny rozpustnik staje się świętym kapłanem czy mnichem... taka forma życia jak zaproponowana przez Rafała jest przeciwieństwem spektakularności. Raczej jest to 1000% próba cichego życia. Trudne

Odnośnie postu kol. Absurda. Dużo ludzi pragnie zrobić coś wielkiego w życiu. W większości przypadków dla mężczyzn jest to słynne "Wybudować dom, spłodzić syna i posadzić drzewo". Pragnienie bycia KIMŚ to jest coś dobrego. Ba, jesteśmy mężczyznami, pragniemy działać, wsławić się czymś. To jest bardzo dobry objaw! Bardzo męski. I nie mówię, że propozycja założyciela tego wątku jest ucieczką w ciszę i spokój. Bo taka forma życia nie zwalnia nas właściwie z niczego.

Ale jednocześnie nie wiemy jak to robić. Bo myślę że tego forum by nie było, gdyby każdy z nas wiedział jakie jest nasze miejsce, zadania w życiu. Do czego w gruncie rzeczy jesteśmy powołani? Może zamiast płakać nad naszym homoseksualizmem, warto to wykorzystywać, w takim sensie nie musimy swojej energii poświęcać na rodzinę, na związki? Popatrzcie jakie mamy ułatwione zadanie, np przy działaniu w wolontariatach. Nie moralizuję, bo sam przed siebie stawiam te pytania i tezy.

Tak nawiasem mówiąc, zastanawialiście się dlaczego prezes Kaczyński nie ma żony ?

Albo z drugiej strony założyć tą rodzinę (oczywiście w pełnej prawdzie) wykorzystując jakieś szczątki heteroseksualności, jakie mogą być gdzieś na dnie umysłu, jednocześnie przy brutalnej walce z homoseksualizmem?

Bardzo dużo tych pytań. Sam chciałbym na nie znać odpowiedź, bo jestem dobrym, zdrowym studentem, kierunek techniczny. Mam perspektywy na przyszłość, grono szczerych przyjaciół, szanse na nieźle płatny zawód. Wiecie czego najbardziej się boję? Najbardziej chyba tego, że przewegetuję to życie...

Dobrze powiedziane.

Czy ryzyko przewegetowania życia jest większe gdy jest się gejem/lesbijka/trans (i ma się problem z posiadaniem kogoś bliskiego nie tylko z powodów religijnych)? Może wystarczy wybór (tak jak wspomniany pół żartem prezes Polski ) drogi ? Właśnie przeczytałem na fejsie myśl Anny Dymnej - że jeśli człowiek czuje się potrzebnym to wszystko zniesie , będzie chciał żyć... nie do końca tak moim zdaniem jest, kiedy np. ktoś jest zmuszony przez swiat do danego stylu życia.

Tyle że "świat", zwłaszcza ten zachodni bardzo jednoznacznie zachęca nas to życia w sodomii... My się na to nie zgadzamy, cenimy własne zbawienie, próbę nawiązania i utrzymania przyjaźni z Najwyższym ponad proponowane przyjemności prowadzące do zguby. To jest w sumie objaw wolności.

Z tą wegetacją chodzi mi o to, że jak wszyscy mężczyźni mamy pragnienie robienia wielkich rzeczy, wykonywania zadań, obowiązków dużo ważniejszych niż te zawodowe. Takim zadaniem jest choćby bycie ojcem. W naszej sytuacji powinniśmy jakoś wypełnić tą pustkę spowodowaną brakiem tego wszystkiego. W przeciwnym razie czeka nas wegetacja naszej męskiej siły, kreatywności, gdyż coś co ma służyć nam do "podbijania świata" będzie nieużywane.

Może lepiej podbijać świat ?