To dla mnie trudny temat, dlatego nie chcę na razie wchodzić w szczegółowe opisy, tylko zarysuję problem.
Jestem wychowany w wierze katolickiej, jednak dochodzę do wniosku, że moja wiara - tak mi się wydaje - nigdy nie była głęboka (może tylko za dzieciaka).
Z biegiem czasu pojawiały się coraz większe wątpliwości połączone - o, ironio - z chęcią pełniejszego poznania naszego wyznania. Zamiast głębszego poznania, które miało ugruntować wiarę, pojawił się szereg wątpliwości:

1) kwestia wyznania może być przypadkiem - gdybyśmy urodzili się w innym zakątku globu, naturalnym mogłoby być dla nas wyznawanie innej wiary;
2) poznanie historii Kościoła, decyzji podejmowanych na pierwszych soborach itp. prowadzi do myśli, że były to decyzje polityczne dotyczące zwalczających się sporów filozoficzno-teologicznych (a nie działania Ducha Świętego);
3) historia religii pokazuje, że właściwie wszystkie religie są w jakimś stopniu synkretyczne - czerpały od siebie nawzajem, z różnych nurtów filozoficznych itp. Przykładowo, ofiara na krzyżu. W wielu religiach przedchrześcijańskich mamy do czynienia z ofiarą. Wydaje się, że w chrześcijaństwie mamy do czynienia z adaptacją dawnych, powiedzmy, archetypów. Temat można by rozszerzać o inne kwestie;
4) inna myśl dotyczy tego, że tak naprawdę różne zakazy religijne miały podtrzymać społeczeństwo, rodzinę, nie doprowadzić do upadku cywilizacji (spotkałem się z opinią, że miały podtrzymywać system, tj. tworzyć grzecznych i posłusznych obywateli - oczywiście, dla dobra systemu, a nie poszczególnych jednostek). Stąd m.in. zakaz kontaktów seksualnych pozamałżeńskich. Inna kwestia jest związana z tym, dlaczego obecnie tak wiele osób nie wstępuje w związek małżeński - i tu pojawia się kwestia zawiłości prawa, sądownictwa. Dla wielu mężczyzn katolików jedynym rozwiązaniem jest ślub tzw. kościelny, ale bez skutków prawnych, na co jednak trzeba mieć zgodę biskupa. To dość trudny temat.

Podejrzewam, że każde z nas ma różne wątpliwości związane z wiarą, ale te problemy nie dają mi spokoju. Ktoś kiedyś powiedział mi, że myśli prosto (można by to odnieść również do prostej wiary, bez zbędnych analiz) - ja tak nie umiem.

Po co ten post - chciałbym zapytać, czy też macie takiego typu wątpliwości, czy to tylko ja tak głęboko analizuję.

Zgadzam się. Jest tak jak napisałeś.
Jednak nie musi to godzić w wiarę w Boga. Bóg jest jaki jest, niekoniecznie taki i na pewno nie taki jak jest opisywany i przedstawiany. My nosimy w sobie obrazy Boga, własne oraz cudze np. księdza, który nam ten swój obraz przekazuje.
Bóg jest Tajemnicą.
Sobory, dogmaty itd to są jakieś rozumienia człowieka a raczej mężczyzn i to jak w danym momencie coś przeżywali i rozumieli i to sięzmienia na przestrzeni dziejów.. To jest uwikłane w osobowość (nie zawsze zdrową) danego księdza, czy władcy plus kontekst kulturowy.

Gorąco polecam ksiązkę "Kiedy wiara oddala od Boga" Andrzeja Molendy i Kamy Hawryszków, wydanej w katolickim wydawnictwie WAM.

Szacun, że podejmujesz ten temat i go "rozkminiasz". Myslę, że masz dużo odwagi w sobie bo tutaj spotyka się raczej znerwicowaną religijność. Generalnie w Polsce mamy Kościół znerwicowany

Tym wszystkim, którzy chcą świadomie przeżywać wiarę, poznać historię Kościoła itd polecam Studium Dominicanum. Są to też wykłady online.

http://www.sd.dominikanie.pl

Na temat zdrowej i chorej religijności mówi pan Andrzej Molenda
na kanale Jezuitów Deon TV "Pułapki niedojrzałej religijności"
https://www.youtube.com/watch?v=aXoSLyq ... 7dpsIFW8QC

Jest też na kanale Prodoteo
https://www.youtube.com/watch?v=OKxDX8_-CXM

Dziękuję, Wiki, za odpowiedź i wszystkie polecane materiały.

Bardzo mądrze napisałaś - Bóg jest, jaki jest. Podoba mi się to zdanie, jak również to, że my sobie Go różnie wyobrażamy. I też faktem jest, że to wszystko, co wymieniłem, nie musi godzić w wiarę.
Zaintrygował mnie tytuł "Kiedy wiara oddala od Boga". Zapisuję sobie na liście do przeczytania.