Mam pytanie do was .
U mnie jest tak, że od kilku lat około 3 mam tak jak by instynkt taterzyński ( chyba tak to się piszę, jak nie to przepraszam za błąd) i właśnie z tego powodu piszę do was , ponieważ właśnie dziś , jak to piszę, mam ostry jakby " atak" chęci do posiadania dziecka, nawet myślą o adopcji ( oczywiśc za kilka, może więcej lat), jak się ustatkuje i będą mógł przyjąć drugą osobę w domu .
Wiem, że to niemożliwe, ale jest to silne uczucie, czy można to jakoś zatrzymać, albo zdusić w zarodku.

Czy w też tak macie, że byście chcieli mieć dziecko , mieć kogoś kim mogliście dać miłość.

Nigdy moim celem nie było pozbawianie drugiego człowieka jego pragnienia. Jednak w obecnej sytuacji nie dostrzegam możliwości spełnienia tego w dosłownym znaczeniu, dlatego też w żadnym wypadku nie umartwiałbym się podobnymi dylematami - uważam to za właściwy punkt wyjścia do dalszych rozważań. Myślę, że znacznie lepiej będzie poświęcić swoje przemyślenia na zaakceptowanie takiego stanu rzeczy i zastanowienie, co innego możemy uczynić z przepełniającym nas uczuciem.

Włożę kij w mrowisko (choć zgadzam się z powyższym komentarzem - nie do każdej myśli należy przywiązywać wagę, choć warto wiedzieć czego się pragnie, takie myśli pokazują wiele prawdziwych nas w nas). Generalnie istnieje możliwość adopcji dziecka przez osobę samotną. Instytucja adopcji ma na celu stworzenie pełnej rodziny dla dziecka, ale niekiedy nie jest to warunek konieczny. Warto dodać, że istnieją także rodziny lgbtq+ w Polsce, jakkolwiek władza, Kościół etc. nie chciałyby tego dopuszczać do wiadomości (ale wówczas najczęściej jednym z rodziców jest biologiczny ojciec/biologiczna matka). Więc nie jest na pewno tak, że się "nie da".

Sam mam znajomego, który jest gejem i adoptował dziecko (i to niepełnosprawne, takie które nie miało szans na adopcję przez heteroseksualną parę) - jednak nie była to kwestia pragnienia, tylko poważna decyzja, jak dla mnie to wręcz heroiczna. Tak czy inaczej - teoretycznie da się. Z innej strony mam też znajomego, który jako kryterium wejścia w poważny związek z facetem stawia możliwość adopcji dziecka, więc na pewno nie byłbyś józefie odosobniony w tej materii.

Ciekawe pragnienie i ciekawe pytanie!

A czy to nie ten sam Józef, który miał powołanie zakonne?

Może czas zasięgnąć pomocy u specjalisty

Wiki , przepraszam pomyliłem się , ponieważ napisałem 3 latach , a miałem na myśli 3 razy.

Tak naprawdę moje powołanie zakonne , idzie w parze z instytutem rodzicielskim, bardzo bym chciał zostać bratem zakonnym, ale gdy nie mogę to chcę spróbować ten instynkt ( który ochoczo rozwojem się, chyba to naturalne , chcieć posiadania potomka , ale nie wiem).
Po prostu chcę pomóc dziecku i stworzyć rodzinę.
Jak nie mogę wykorzystać tej energii miłości dla dobra kościoła i przekuć ją w miłość rodzicielską, ponieważ nie chcę zmarnować tego . Wiem jestem dziwny i powinienem się leczyć , ale ta energia mnie rozpiera , nie wież chyba jak to jest gdy masz duchową chęć służyć kościołowi i naturalną, genetyczną chęć posiadania dziecka , nie chodzi mi tu o wypełnienie pustki tylko pomoc dla dziecka dać mu miłość i namiestkę domu rodzinnego.
Zawsze powołanie było mocniejsze , ale gdy nie mogę iść tą drogą to chcę być ojcem, zawrze chęć zostanie ojcem było tłumione powołaniem , gdy udało mi się stępić to to wtedy na wierzch wyszła chęć danie ciepła rodzicielskiego dzcieku.

Jestem porąbany wiem , ale taki jestem od zawrze.

Instytucja adopcji ma na celu stworzenie pełnej rodziny dla dziecka w rozumieniu rodziców jako kobiety i mężczyzny, co jest ściśle powiązane z prawem naturalnym. Nie możemy oczywiście z miejsca wykluczać innych przypadków, co wynika z różnych okoliczności. Najważniejsze jest jednak stworzenie takich warunków, żeby zapewniały możliwość dobrego rozwoju dziecka w pełnowartościowej rodzinie. Takie stwierdzenie nie jest obraźliwym - odwołuje się natomiast do tego co napisane powyżej, także do fundamentów społeczeństwa. Ponieważ słyszalne są coraz wyraźniejsze napominania o prawa w tym względzie dla osób homoseksualnych w innych wariantach liczebnych, niż rozpatrywane w odniesieniu do najbardziej popularnej sekwencji w naszej kulturze.

Dzieci niepełnosprawne mają szanse na adopcję przez pary heteroseksualne. Doceniam wysiłek drugiego człowieka, chociaż takie przykłady zawsze pozostaną niekompletne z uwagi na psychologiczne aspekty czy późniejsze decyzje osoby dorosłej rzutujące na samo dziecko.

Pewne sprawy poruszane w tym wątku rozważałbym w innym odniesieniu. Czy akceptując brak pewnych możliwości, musimy całkowicie rezygnować z naszego zaangażowania w byciu bliskim wobec innych? Zaangażujmy się w doraźne działanie nie traktując rzeczywistości jako niezasłużonej kary, a stawiając jako najważniejsze dobro dziecka w ujęciu całościowym.

Tu masz rację, dobro dziecka jest najważniejsze.
Co ciekawe, czytałem i wiem, że prawo dopuszcza adopcję dziecka prze jedną osobę.