Marazm

cierpienia młodej wertherki
dziwaka i outseiderki
niewymazane od razu
szukają środku wyrazu
a gdy i tego nie stanie
dobędzie się ciche łkanie
duszy samotnej w rozpaczy
która nic prawie nie znaczy
...
smutki smuteczki kochane
od dawna tak dobrze znane
zostańcie ze mną dziś proszę
samotność swą ciężko znoszę
potrzeba chociaż smutnienia
by stan zobojętnienia
odsunąć na czas najgorszy
przed którym uciec mam zdążyć
...
ta walka emocje szarpnięcia
te serca tęsknoty dźgnięcia
wciąż z mą pamięcią igrają
i wspomnień obrazy składają
i lepią pragnienia relacji
nie wiedzą że nie ma w tym racji
że nie ma w tym żadnej logiki
że to są psychiki triki

relacje wakacje
sercowe sensacje
i kto tu ma rację
czyje pertraktacje
sens słowom oddają
prawdę w sobie mają
w życiu się przydają
na drogę starczają
...
pogubiło się dziewczęcie
stało głupie na zakręcie
a wystarczy ruszyć głową
i zanurzyć się znów w Słowo
...
a tak w ogóle to dobrze się czuję
skoro te wątki słowne rymuję
i lepiej powiem wszystkim dobranoc
zanim zakończę jak z wiersza zając

liście opadają
zęby wypadają
drzewa i człowieka
domknie się powieka
ale póki mrugasz
żywot swój wydłużasz
podnosić się możesz
o każdej dnia porze
i w nocy najcięższej
tej najciemniejszej
tylko ufaj szczerze
że nadzieja w wierze
...
a skoro to piszę
i wchodzę w twą ciszę
to może zaczekam
na słowo człowieka
lecz czekanie nuży
oko znów się mruży
powieka opada
i spać znów wypada
by przespać nadzieję
na czyjeś istnienie
na czyjąś obecność
gdy ciężko lub lekko
...
trudno wlec sie samej, ale gdy nie ma innej możliwości dzielenia się tu i teraz wspólnymi przeżyciami, spacerami, wrażeniami, to może niech i tak zostanie... po co się łudzić, po co łudzić się... czas dorosnąć i pogodzić, że nie będzie tak jak chcę... słowa, słowa, słowa... nie one zdobią człowieka i nic tu po nich

Ruiny

Oknem się stały ściany
Bez witraży i zaprawy
Łyk tęczowy runął
Czy i Przymierze?
...
Dawno świat nie widział
Człowieka -
Natura zwyciężyła
...
Sczerniały mitry i korony
W kryptach ruin
A ich właściciele już nie śpią
Bo nawet proch wywiał wiatr
Przez dziurawe sklepienie
...
Zaprawdę powiadam wam
Przeminęło to pokolenie
I nie nadszedł
Ten który miał sądzić
Umarłych czy też
Żywych
...
Biada nam
Wołają anioły upadłe
Z portali katedr
...
Cisza
...
Już nawet świece nie szepczą
Starych modlitw
...
I cisza ta trwała
Jakby pół godziny

Wcale los nie pozbawił Cię głosu,
milczeniem nie zagłuszyłeś przeszłości,
stoisz wciąż z darem mowy
nieświadomy tej ludzkiej siły.
Słowami przywracasz wspomnienia,
ranisz chybionym zwrotem,
mylisz bieg wyrazów w zdaniu.
Ośmieliłeś się mówić,
wierząc że słowa powiedzą więcej,
nie wyszedłeś poza ich krąg.
W punkcie milczenia
gromadzą się myśli.
Nic jednak tak nie upokarza myśli,
jak próba ich wypowiedzenia…

Wspaniałe <3