niekiedy jest taki dzień że masz wszystkiego dość, wydaje ci się że to kim jesteś co postanawiasz i dokąd zmierzasz jest całkiem bez sensu , że nie masz już sił walczyć o swoją czystość, a pragnienia serca i tez ciała rozdzierają ciebie na pół, albo umierasz wewnętrznie z tęsknoty za tym czego nie możesz mieć, przechodzisz na pasach i patrzysz tym z przeciwka głęboko w oczy wypatrując zrozumienia albo takiego samego głębokiego spojrzenia jak twoje i dusisz się w sobie i nie wiesz jak postawić kolejny krok, niby wśród ludzi a jednak tak bardzo samotny, bez kogoś do pogadania do bycia obok z tym samym kierunkiem spojrzenia, z bezsilnością i ciągłym bezsensem na ramieniu. w rozmowie z Bogiem otrzymujesz wymownie niewymowną cierpliwą ciszę bycia z sobą samym
i co wtedy robisz ...?
Boże jakie to niekiedy trudne

Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie Ps140

Adalbercie, ja w takich razach poświęcam się dla innych na 150% (no chyba ze jestem wtedy trochę lub bardziej chory i nie mam po prostu fizycznej siły - wtedy jest gorzej....). Nic prostszego Zły nie może wymyślić jak wmówić człowiekowi że jest samotny wśród ludzi... Wtedy staję się egoistą....

Ja staram się we wszystkich smutkach rzucać się w ramiona Jezusa, nawet gdy nie słyszę odpowiedzi od razu, to przekonałam się, że nigdy nie zostaje to bez echa. W tych trudnych chwilach samotności czy innych smutków warto też poprosić kogoś bliskiego o rozmowę albo spotkać się ze znajomymi, żeby się oderwać, choć tak czasem trudno wstać... i zrobić cokolwiek, co sprzeciwi się temu stanowi. Jednakże przekonałam się, że zawsze potem coś dobrego wychodziło z tego i cieszyłam się, że udało mi się zrobić krok do przodu w brew trudnym uczuciom, w końcu "to że tak czujesz, to nie znaczy, że tak jest".

Ja wtedy staram się czymś zająć, nie zawsze to wychodzi, ale ruch na świeżym powietrzu potrafi mieć zbawienny wpływ. Ja np. bardzo lubię bieganie na taki nastrój

Nie chce zapeszać ale to po jakims czasie przynajmniej na chwile pomaga:)

Adalbercie, kilka lat temu kiedy było mi ciężko zacząłem pisać pamiętnik. Być może komuś wyda się to staroświeckie, jednak pozwala wypowiedzieć wszystko co leży nam na sercu - dosłownie wszystko. Zwłaszcza w sytuacjach gdy jesteśmy sami. Zresztą nie zawsze jesteśmy wstanie komuś powiedzieć wszystko, a i forum ma swoje granice. Ja pisałem mój pamiętnik jako modlitwę; krzyczałem, płakałem, cieszyłem się...rwałem zapisane kartki To daje naprawdę dużo ukojenia, dystansu.
Przelewaj na papier to co czujesz!

brat dał Ci świetną radę z tym pamiętnikiem. U mnie zaczęło się od pisania listów do Jezusa:) - to też polecam:) potem przerodziło się w coś w rodzaju pamiętnika, w którym spisuje różne spostrzeżenia co do spraw duchowych ale i codziennych wydarzeń. Gdy człowiek stoi w trudnym miejscu, wtedy kartkuje ten zeszyt i czyta jak to kilka miesięcy temu Bóg mi pomógł, a więc trzeba uzbroić się w cierpliwość... warto mieć coś, co nam przypomina o sytuacjach, gdy zdarzyło się coś dobrego:) żeby nie poddawać się melancholii.

Kiedy zacząłem snuć intensywne rozważania nad sobą, a potem nad relacjami między ludźmi oraz innymi życiowymi sprawami i zaczęło być tego bardzo dużo, a czasem nawet pojawiały się sprzeczne tezy, pomyślałem, że fajnie byłoby to spisywać w formie jakiś takich przemyśleń/rozważań. W końcu się za to niestety nie zabrałem, lecz potem forum stało się takim miejscem. Pomogło mi ono też bardzo w weryfikacji moich pomysłów - najpierw tu poczytałem w miarę wszystko zanim zacząłem pisać.

Dużą wartość w pisaniu widzę taką, że aby coś napisać trzeba tę wypowiedź uporządkować, sformułować, napisać logicznie. Gdy tylko i wyłącznie się rozmyśla, to myśli się rozbiegają, mieszają, pojawiają się sprzeczności a potem człowiek może w ogóle wszystko zapomnieć. Pisząc o wiele lepiej się człowiek nad wszystkim zastanowi, później można do tego wrócić, przypomnieć sobie, zweryfikować jeżeli coś by się okazało nietrafne. A co bardzo ważne - takie spisane przemyślenia nad życiem, szczególnie nad samym sobą, wypływające z wiary, oparte na tym co robić, a co nie by lepiej wypełniać Chrystusową drogę Ewangelii są wspaniałą modlitwą To jest to, co już napisaliście - można pokrzyczeć, przeprosić, błagać i podziękować Dużo z tego co na forum przeczytałem i sam napisałem pomogło mi uporządkować pewne sprawy, czasem wracam do pewnych działów czytając je n-ty raz i "posiadając" to w formie pisanej o wiele lepiej pomaga zapamiętać

Jednakże jak wyżej stoi, na forum nie wszystko się nadaje i prowadzenie takiego pamiętnika to bardzo dobry pomysł Czynnikiem spustowym prowadzenia tych intensywnych rozważań zazwyczaj jest u mnie taki stan ducha o jakim piszesz Albercie

ja daje sobie porządny wycisk sportowy wtedy chęci do wieli rzeczy wracają. No i wigor też

Zdecydowanie podróże.
Zwłaszcza te wcześniej już nieco planowane i jakby wyczekiwane, jako spełnienie marzeń, po latach wytęsknionych wyobrażeń. Ciśnienie krwi zawsze mi "przyjemnie skacze" zwłaszcza wtedy, gdy się okazuje, że bilet do takiego "wakacyjnego zakątka" tym bardziej spada - do przysłowiowych "kilku złotych"

Zaległy urlop (prawie co roku) pozwala mi planować wyjazd w miejsca, gdzie nie ma zgiełku, tłumu, wścibskich turystów, gdzie można zanurzyć się w ciszy kościołów, szumie plaż, gdzie po wyjściu z samolotu buty zamieniam na sandały, a czapkę na kapelusz. Telefonu - jak nie trzeba - nie włączam. Za to szybko włączam i odświeżam "pamięciowe rozmówki"!