Witajcie. Postanowiłam podzielić się z Wami radością, której nie potrafię wyrazić co prawda słowami, jednak spróbuję.
Odkąd pamiętam, cierpiałam wewnętrzne rozterki duchowe. Walczyłam z sobą, szukałam odpowiedniej drogi. Ostatnie dni, kiedy mogłam uczestniczyć w wielkim wydarzeniu jakim są ŚDM napelniły mnie niewiarygodną ufnością, którą pokładam w Jezusie. Poranione serce tak wiele razy buntowało się i obrażało na Pana Boga, zadawało pytania, nie godziło się z tym, że jestem osobą homoseksualną. I mimo tego, że nadal nie znam tej odpowiedniej wspólnoty dla mnie, nie rozumiem tak wiele, to dzięki wizycie Ojca Świętego i łasce Chrystusa jaka bije ze słów tego Bożego Sługi, czuję po raz pierwszy tak dobitnie, że Jezus mnie kocha. Mnie. Kocha! Zawsze zazdrosciłam tym, którzy potrafili odczuwać tę miłość pełnią serca, ale teraz wiem, że właśnie to wielkie wydarzenie, Wielka siła i moc Jezusa spłynęła na mnie. Jezus Chrystus jest tuż obok. Jest ze mną, przytula każdego z nas w każdym momencie życia. Życzę wszystkim, aby radość z obcowania z Najwyższym napełniła dusze poszukujących Boga tak jak napelniła mnie. Dziękuję Ci Panie za Twą niezmierzoną miłość!

Super, że masz takie odczucia,
ja bardzo żałuję że nie mogłem wziąć udziału w tych wydarzeniach w Krakowie, Warszawskie Dni Młodzieży poza mszą pod sanktuarium to były tylko koncerty, lansowanie się zespołów muzycznych, brak było tej uduchowionej atmosfery.

Fajnie ,że tak to przeżyłaś Ja też byłam na SDM ale w ogóle nie odczułam obecności Bożej chociaż uczestniczyłam aktywnie w wydarzeniach.W ogóle nie widze sensu życia i nadziei że może sie to zmienic. Juz straciłam chyba ufność i wiare .

Szkoda ze tak mało było widać nas na śdm, albo to ja nie widziałam

Byłaś na ŚDM? Ja widziałam tęczową flage

Esperanza, to co piszesz jest bardzo smutne i bardzo przypomina mi mnie sprzed kilku miesiecy\tygodni. Slowa Franciszka, ktorych sluchalem z ogromnym zaciekawieniem i wzruszeniem pozwolily mi ten sens zycia odnalezc: chce byc milosierny - pomagac cierpiacym, biednym i potrzebujacym - wiem, ze brzmi tandetnie, ale siedzac wtedy przed telewizorem poczulem ze niesienie pomocy i milosc ktora dzielisz sie z innymi to wlasnie nadaje sens zyciu (nie wiem czy znacie to uczucie kiedy w sercu jest tyle radosci, ze za moment eksploduje; kiedy nagle uwazacie ze wszystkie problemy ktore kiedys byly tak ogromne i ciezkie a nagle wydaja sie nic nie znaczace i blahe - tak wlasnie wtedy sie czlem) . Pomagajac wiem ze moje zycie ma jakas wartosc, ze ja mam jakas wartosc. Franciszek przypomnial mi ze Jezus naprawde jest super przzyjacielem - bardzo dlugo o tym nie pamietalem, tworzac w swoim sercu obraz Boga zupelnie inny od tego rzeczywistego. Trzecia rzecza ktora pomogl mi aakceptowac Papiez jest cierpienie. Przez dlugi czas mialem zal do Boga - pytalem po co czlowiekowi cierpienie, choroby, po co mi homoseksualizm ktory tak bardzo mnie rani, czemu stoisz obok - Franiczek mowi ze Bog laczy sie z cierpiacymi tak bardzo ze tworza oni niemal jesda osobe, wspolnote - swiadomosc ze Bog nie jest gdzies daleko gdy cierpie lecz jest tu, ze mna, z nami pozwala mi zobaczyc w ciepriniu jakis tajemniczy sens i cel. Pisze to poniewaz kiedys tezmialem wiele pytan, watpliwosci (niektore nadal mi towarzysza) nie widzialem nadziei dla siebie, ale moze wkrotce przezyjesz cos - swoje male swiatowe dni mlodzizy, ktore zmienia na lepsze Twoje zycie... kto wie...

może potrzeba czasu, by słowa lub wrażenia powróciły w odpowiednim czasie i miejscu... jakby się ukazało jakieś wydanie zbiorcze z tej pielgrzymki papieskiej, to chętnie bym się w tym zaczytała, bo niestety byłam prawie cały czas w pracy w te dni... myślę, że słowo ma moc i czasem niespodziewanie do nas trafia, nawet po latach ciemności i ciszy