Ostatnio podwójną radość przynosi mi stawianie każdego kolejnego kroku
Kilka tygodni temu miałem wypadek, w którym ucierpiała jedna z moich nóg. Zostałem na dwa tygodnie uziemiony, bo nie mogłem chodzić. Od początku tego roku, krok po kroku, przechodzę rehabilitację. Radość z ponownego chodzenia jest dla mnie podwójna, bowiem jestem typem osoby, która prowadziła sportowy tryb życia i wcześniej też cieszyłem się np. z tego, że biegam czy chodzę w góry. Po wypadku kompletnie wypadłem z codziennego rytmu treningowego. Ciało straciło swą wydolność, podupadła psychika. Męczyło mnie unieruchomienie. Ciężko mi się było zmotywować do cierpliwego znoszenia przeszkód. Ciało ciałem, psychika psychiką, jednak Duch we mnie wciąż walczył i walczy nadal Teraz pół godziny powolnego nordic walkingu po lesie (bez względu na wiatr, deszcz, czy śnieg) cieszy mnie ogromnie, ale i sprawia, że jestem po tak krótkim czasie zmęczony do końca dnia. Wysiłek ciała i psychiki z każdym stawianym krokiem daje mi jednak ogromną radość i wyznaczam sobie nowe granice do pokonania, tak aby małymi krokami za kilka tygodni wrócić już do pełnej sprawności